در كاربردهاي «...». به شيوه رياكاران.
عموما، «...» در معناي «و غيره» و به منظور اجتناب از زياده گويي در مورد موضوعات روشن و پذيرفته شده به كار نمي رود.
مثلا مي شود به اين معنا استفاده شود كه: « همه آن چيز هايي كه مي دانيد و گمان مي بريد كه نمي دانم، مي دانم!» به زبان ديگر « خود را صاحب معلوماتي وانمود مي كنيد كه خودتان مي دانيد آن ها را نمي دانيد.». نوعي رياكاري مدرن و كودكانه!
و شايد، كاربرد ديگر وقتي است كه از به زبان آوردن موضوعي هراس داريد، يا آن قدر مطمين نيستيد كه اين اصلا درست باشد يا نه. مي خواهيد به اين وسيله حرف اصلي را در لفافه گفته باشيد كه هم براي «عده اي» اظهار فضل كرده باشيد، و هم دستتان براي «عده اي ديگر» كه احتمال مي دهيد، كمي عاقل تر باشند، رو نشود. نوعي رياكاري مدرن و مذبوحانه!
به هر حال نبايد به متني كه بيش از حد و خارج از عرف از ... استفاده مي كند، چندان اعتماد و حتي اعتنا كرد!
نمي دانم، آيا اين نوشته به نوعي اعتراف به حساب مي آيد يا نه؟! حقيقت آن است كه طرح اوليه همان بود، اما.... مي بينيد؟! اين هم يك نمونه ديگر! اصلا كار سختي نيست!



□ نوشته شده در ساعت 22:07 توسط -

غيبت بي بازگشت «صنم گريز پاي» مولانا...
در اثناي اين احوال، مرد تبريزي به كيميا خاتون كه پرورده حرم مولانا و هم مقيم حرمسراي وي بود علاقه پيدا كرد و معلوم شد اولياي حق هم از اسارت در دام عشق جسماني در امان نمي مانند..... بالاخره به دام عشق اين دختر جميله عفيفه پايبند شد....وقتي پيشنهاد اين ازدواج در حرم مولانا مطرح شد بي درنگ مورد قبول گشت.
با اين حال انعكاس اين خبر هم در داخل خانه ناخرسندي علاء الدين محمد [پسر مولانا] را كه گوشه چشمي به اين دختر داشت تحريك كرد، و هم در خارج از خانه غيرت و ناخرسندي بلفضولان را كه پيرمرد تبريزي به نظر آنها «كفو» دخترك نمي آمد برانگيخت. اما شمس به صحبت كيميا خو كرده بود و اين بار خشم و تهديد مخالفان ديگر او را به ترك قونيه وادار نمي كرد.... آغوش زن به او امكان مي داد تا گاه گاه به عالم« كلميني يا حميرا» پناه جويد و از عروج نفسگير «لي مع الله» وقت بياسايد... وقتي در خلوت با او دستبازي مي كرد و سر و موي او را نوازش مي داد، آن طور كه خود او يك بار به مولانا گفته بود، به نظرش چنان مي آمد كه خدا به صورت كيميا بر وي مصور گشته بود.......
به هر حال علاقه به كيميا او را كه در عشق زميني هم مثل عشق آسماني پر شور و گرم آهنگ وبي آرام بود دچار وسوسه غيرت و حسادت كرد. علاء الدين محمد كه انس ديرينه خانگي او با كيميا از هر شائبه آلايش منزه بود آماج اين غيرت و سوء ظن عاشقانه شد. عبور دايم وي از حوالي تابخانه كه در واقع مدخل حرم مولانا بود و پسر جوان در رفت و آ/د به خانه ناچار مي بايست از آن حوالي عبور كند، سوء ظن پيرمرد عاشق را تحريك كرد. چند بار بر اين رفت و آمد آزاد وي اعتراض نمود و حتي يك بار، چنان كه از مقالات وي بر مي آيد، وي را تهديد كرد با منع شديد. اين منع و تهديد كه مثل انس و علاقه علاءالدين به كيميا از مولانا مخفي نگه داشته شد، در بيرون حرم بيشتر انعكاس يافت و....[ مريدان مولانا و هواداران پسرش مخالفت را تشديد مي كنند]....
[شمس] رفت و آمد كيميا به خارج خانه را محدود مي ساخت، از غيبت او دچار دغدغه مي شد، از معاشرت او با زنان ديگر وحشت داشت و مثل هر پيرمرد ديگري كه زني جوان را به حباله در آورد با او دايم ماجرا ها داشت و گاه در حق او خشونت مي كرد.....در اين ميان مرگ ناگهاني كيميا، بعد از يك بيماري سه روزه و در دنيال مشاجره اي طولاني[به بهانه رفتن كيميا به تفرج به همراه عده اي از زنان، در كنار مادربزرگ سلطان ولد] كه بين زن و شوهر روي داد، آرام و قرار شمس را گرفت. از آن پس اقامت در خانه مولانا بر وي سخت گشت. به گمان وي مولانا ديگر به وجود وي حاجت نداشت......... خاطره ي او براي مولانا يك صورت ذهني يا يم شبح اثيري نبود، تجلي خدا بودكه او آن را به حس مشاهده كرده بود. فراق شمس اين بار مولانا را به سرحد جنون كشانيد......

* پله پله تا ملاقات خدا، دكتر عبدالحسين زرين كوب، صفحه 135 - 145
□ نوشته شده در ساعت 14:51 توسط -

شعر من بودايي است كه به نيروانا مي گرايد!
يك سوال اساسي: اگه خدا NIRVANA رو نيافريده بود، با چي تريپ روشفكري مي اومديم؟
يعني كه نون فعلا تو هرويينه، ها؟!!! آقا بي خيال من كه مي دونم...
□ نوشته شده در ساعت 08:48 توسط -

بر باد رفته
مگه نه اين كه عنوان اثر اساسي ترين نقش رو براي معرفي به عهده داره؟
داشتم فكر مى كردم اگه قرار باشه يه فيلم از زندگيم بسازم اسمشو چى بزارم......
الان شد يدا احساس يك پيرمرد نود ساله رو دارم كه به عكساي جوونيش خيره شده و افسوس فرصتاى از دست رفته رو مى خوره...... دردناك تر اينه كه رويه زندگى من شديدا به معرفي نامه يك انسان موفق مي خورهموفقيت هاي اجبارى نا خواسته
..... برباد رفته....

من هنوز كامپيوتر ندارم
□ نوشته شده در ساعت 11:57 توسط -

آوووووه....یکی که علی رغم نظر جمع و بنده یه مدت رفته بودء دوباره اومده. بین خودمون که نیست. من از اولش هم نمی دونم Disconnected Jotings یعنی چی. ولی خب باعث می شه آدم یکم جدی تر به صفحه نمایش نگاه کنه.....
..... هوی هوی هوی هوی.....کانتر که نداره. باور کن با صداقت تموم اینو گفتم.
□ نوشته شده در ساعت 09:21 توسط -

احساس گناه....
اکثرا هیچ اعتقاد مشخصی ندارند. یک راننده تاکسی را در نظر بگیرید که ماه رمضان در محدوده اذان آهنگ زنانه شنیدن را گناه می داند و ده دقیقه بعد از اذان.......
□ نوشته شده در ساعت 09:00 توسط -

خیلی استعداد می خواهد.....
اندازه گاو بخوری و تازه بعدش دنبال تصویر توزیع بار خطی توی یک عایق بگردی.....
خیلی اراده می خواهد.....
□ نوشته شده در ساعت 15:47 توسط -

نه جان من. نه عزیز من. نمی شودء توی این دنیا باشی و ادعا ی ترکش را یکنی....
شمس تبریز هم نا امیدم کرد. شمس و قمرم دیگر مرد!...بعدا...
□ نوشته شده در ساعت 15:27 توسط -

متهورانه.... هر چه کردم معنای روشنی به ذهنم نيامد...
اصلا نمی دانم! اما کاربردش را ... شاید!

□ نوشته شده در ساعت 15:15 توسط -

هدایت ..... روش او برای خودکشی بیش از حد شجاعانه بود. شیوه ای متهورانه و قاطعانه....شخضیت مولف همیشه احترام برانگيز است.
□ نوشته شده در ساعت 15:12 توسط -

بشتابيد...بشتابيد....
چند کيلو انسانيت بفروش می رسد! جشن رمضان است..... وعده ما هر شب....
می گذردء هان؟!!!
□ نوشته شده در ساعت 10:37 توسط -

دلم..... مرگ می خواهد!
□ نوشته شده در ساعت 15:54 توسط -

عدالت كامل دست يافتني نيست مگر با فرونشاني همه تناقض گويي ها: و اين گونه آزادي نابود خواهد شد! «آلبر كامو»
□ نوشته شده در ساعت 08:38 توسط -

نوستالوژياي آبگوشتي يا غزلي در فراق نان سنگك كنار آبگوشتهاي دوران كودكي.
نه عزيز من، اين مخلوط مشمئز كننده ي بد بو استعداد قافيه شدن ندارد.......
آخر شما كه مي گوييد من هم دلتنگ مي شوم.....
آقا جان اين آبگوشت، كابوس جمعه شبهاي من بود، آقا، طفلك مادرم بعد از يك هفته كه با شرمندگي نان خشك و سيب زميني جلوي ما مي گذاشت، جمعه ها از سر صبح شاد و مغرور بود كه امروز آبگوشت جلوي بچه هايش مي گذارد......واي چه مخلوط تهوع آوري، آخخخخ يك تكه استخوان اندازه دو انگشت دست و يك طاغار آب و دو پياز و هفت سيب زميني..... با آن بوي گندش ..... تازه براي دل مادرم بايد طوري وانمود مي كرديم كه انگار تمام هفته منتظر آبگوشت روز جمعه بوديم و .... آخخ بيچاره مادر ساده ام، بعضي وقت ها دلش به حالمان مي سوخت و آب آب گوشت را زياد مي كرد كه ما بتوانيم بيشتر آبگوشت عزيزمان را بخوريم.....ولي يك بار دلش را شكستم؛ جلوي چشمان بهت زده اش نعره اي كشيدم و كاسه گلي پدر بزرگ را توي باغچه انداختم. از آن روز تا هميشه بغضي زير گلويش بود. ديگر جمعه شب ها هم وقت خواب چشمانش خيس مي شد.... آه ه ه يادش بخير مادر بيچاره ام. دلتنگش شده ام.... هيچ وقت تكه پاره هاي آن كاسه ي گلي را از كنار آن درخت جمع نكرد.... حالا كه ديگر آن درخت خشك شده است و مادر هم......
□ نوشته شده در ساعت 06:51 توسط -

« حيف كه فعلا تمام اعضا و جوارح بدنم روزه ان.حالا صبر كن اذون بگن... بهت مي گم چه آدم [....] اي هستي.....»
□ نوشته شده در ساعت 06:23 توسط -

ابتذال
دل من ديرزماني است كه مي پندارد
دوستي همهمه اي است.
در هياهوي خشن و سفسطه انگيز سكوتش
بي هم، همه است.
اين همه بي جلوه ي مَه ، هاء شده است.
وين صداي خفه ي گرم نفس گير ثقيل،
مرده ي سردي اين همهمه ي ساكت و بي پروا شده است...... همهمه.....
هاء شده است.
زمستان شده است؟!!!!
□ نوشته شده در ساعت 06:28 توسط -

حالا ما هيچي. بابا اين MIT هم روي ما رو سفيد كرده با اين Lecture Note هاش!
□ نوشته شده در ساعت 06:05 توسط -

آخ كه ديگر ديوار نيست........
انگشت ها شان را در سوراخ كردند و آن قدر بزرگش كردند تا ديگر ديواري نماند... مردي شدند......

□ نوشته شده در ساعت 20:48 توسط -

يك دشنه براي بر ادرم؛ يك گور براي برادر ديگرم؛ يك سيل اشك ار آن خواهرم!
ليوان من تقريبا خالي است. چراغكي بالاي سرم سو سو مي كند. درست بالاي سرم. سايه ام را سياه و كوچك كرده است و باز هم...... مي سوزد و حلقه حلقه دود مي شود و بالا مي رود...... سايه ام سياه است.آلوده است. انگار در مه فرو رفته باشم، همه جا دود است و فريب و انسانيت......
انسانيت.....شايد يعني دوري، دورتر شدن انتخابي، از سادگي و پاكي يك حيوان مجبور و حقير.........
انسان اشرف.... اين هم از آن حرفهاست. نمي دانم، تفاخر دارد يا مايه تمسخر است. موجودي كه آرمانهايش را تا حدپيش پا افتاده ترين غرايز طبيعي يك حيوان تقليل مي دهد و بعد از آن تلاش مي كند تا با واژه پردازي و سفسطه گري و هزار دوز و كلك انساني ديگر، اين انساني را به پيچيده ترين مسايل جاري در نظام طبيعت بدل كند.
خيلي سخت است كه شاهد دور شدن تدريجي دو نفر از دوستانت، كه سابقه رفاقتشان به شيطنت هاي دوران ابتدايي مي رسد، باشي و هيچ كار از دستت بر نيايد. ديدن اين كه چطور انسانيتشان، رفاقت را به رقابت تقليل داده است. رقابت بر سر موضوعي كه مي داني در خلوتشان چه نام هاي سخيفي به آن مي دهند، اما در دورتر ها، مي بيني كه نام عشق بر آن مي گذارند و پيچيده تر جلوه اش مي دهند. عشقي كه علي القاعده بايد از موضوعاتي باشد كه تنها خارج از دنياي حيوانات قابل طرح و تجربه است. كافي است كمي از دورتر نگاهشان كنيد، مطمئنا خواهيد ديد كه ساده ترين روابط و رفتارهاي روزمره شان از اين رقابت متاثر است. و تويي كه تنها سكوت مي كني و دورتر شدن ها را – انسان تر شدن ها- را مي بيني. دورتر شدن بهترين دوستانت را......
چه مي شود كرد با اين دوست داشتني ترين حيوانات؛ آخر او هم از ازل به انديشيدن و انتخاب مجبور بوده است. برادر كشي شيوه پد رانش بوده تا گوركندن بياموزند. آن هم از يك كلاغ...... هابيل كه برادرم بود. پاك بود.آخ قابيل كه مرا نا اميد كرد هم برادرم بود. او هم پاك بود. خواهرم كه هرگز به نام نشناختمش، او كه ديگر پاكي اش شهره آسمانها بود . نمي دانم كه شد اين خاندان پاكي ها، طايفه پليدي به پا كردند....
بي حوصله ام. باز مزخرف مي گويم. حوصله ور رفتن با اين لكنته را هم ندارم. اصلا اين روزهاي تهران آدم را كسل مي كند با آسمان گرفته اش. با نباريدنش، با دود و فريب و انسانيتش.... آنهايي كه تهران نيستند خوشا به روزگارشان...... شادخواري؛ عبارت زيبايي است. از فروغ و قاصدك شنيده ام. وقتي سرشسان درد مي كند يا وقتي....... ولي ليوان من تقريبا خالي خالي شده است.. چراغك نفتي بالاي سرم سوسو مي كند.اما مي دانم اينجا كسي به احترام يك چراغ زرد چشمك زن نخواهد ايستاد. باشد، باشد! ..... آرام آرام سايه هاي شما هم آتش مي گيرد و مي سوزد و بالا مي رود، آن وقت سايه اي به وسعت آسمان – سايه اي دودآلود – بر سرمان مي ماند. سايه اي خيس و نسوز!
□ نوشته شده در ساعت 23:31 توسط -

....God is dead: Nietzsche. Nietzsche is dead:God.

□ نوشته شده در ساعت 21:32 توسط -

ايستاده با مشت!
مشتش را باز مي كند....... حالا نه!
□ نوشته شده در ساعت 15:36 توسط -

گنجشك پر، فرهاد پر، خورشيد پر، زمين پر از گلٍ پر پر، كلاغ پر....
پرواز را فراموش كن. پرنده اصلا جايش پيش من و تو نيست. تنها سياهي است كه مي ماند و من و تو.... كه هي تنها تر مي مانيم.
□ نوشته شده در ساعت 00:31 توسط -

نبوق!
مثلا يكي سر چهار راه بايستد و هر كس را كه مي بيند، بعد از كلي معذرت خواهي و خم و راست شدن، با جديت تمام آدرس اي ميل هيتلر را از او سوال كند!!
همه ي ساعات اداري ديروزز من، به اين سر چهارراه ايستادن ها گذشت. خوشمزه تر اين كه چند نفر هم پيدا شدند كه ادعا مي كردند با نامزد دختر هيتلر رفاقت ديرينه دارند و هر شب در ياهو مسنجر ملاقات دارند!
آقا جان ما هم زيادي خودمان را دست كم ميگيريم.هر كداممان نابغه اي هستيم براي خودمان.
جزييات اين نبوق ورزي را هم بيش از اين فاش نمي كنم........

□ نوشته شده در ساعت 08:06 توسط -

Wind Of Change
يا به قول يك عزيز آشنايي Wild Of Change
من با آمار و نظريه پردازي هاي سياسي كار ندارم. اما بنظرم نسيم تغييرات وزيدن گرفته. اصلا نسيمش مثل باد است. اصلا تو بگو تند باد است. آن قدر كه نفست بند بيايد و خفقان بگيري.......... .
اين جا به چه بزرگي روي ديوار آزمايشگاه فيزيك نوشته اند كه "دانشگاه در رخوت جنسي فرو رفته است". و كنارش هشدار ميدهند كه از «اين مكان(=ترياي شيمي) دوري كنيد». حالا شما بياييد اينجا. ديگر ترياي شيمي پيدا نمي كنيد. درد چهار نفر مريض بود كه با تخته كردن درش، درمانشان كردند. هيچ صدايي هم از هيچ كس در نيامد. انگار كه يك سنگ قبر از گورستان را دزديده باشند.
آقا سينماهامان شور عشق نشان ميدهد و صحبت از بوس و كنار مي كنند. يك عالم تياتر با حركات موزون اجرا شده اند. تازه در بعضي مكنسرت ها مي شود رقصييييييييييد!.....اين يكي را ديگر نشنيده ايد؛ معاونت دانشجويي ما مي خواست مسابقه دختر شايسته برگزار كند!! آن وقت مي گوييد تغييرات كم است؟!! پس بگذاريد ادامه بدهم......
آقا خاك بر سري، سكوت، نان به نرخ روز خوري، عادت شده اين جا. هي مردم روشنفكرتر مي شوند. آقا اگر صحبت از آرمان هاي جمعي يا آزادي بكني بد جور خودت را سكه يك پول كرده اي. نظريات ساده انگارانه فردگرايانه ي روشنفكرنمايانه هم اين وسط چماق شده اند.(گوش چماق به دستان سابق صدا كند!). به سادگي مي توانند با يك مشت چرنديات دهن پركن و البته متناقض و بي پايه و اساس هر موضوع بديهي و پذيرفته شده ي علمي را به مسخره بگيرند.
دانشگاه شده، خوش و بش و نمايش فيلم روز دنيا و فستيوال موسيقي و گيتار و خوش و بش و ...... (در اينجا كمي از مزخرفات مربوط به مدگرايي و غيره كه همه مان از حفظيم اضافه نشد؛اگر خوشتان آمد، خودتان اضافه كنيد)
كوچكترين حركتي در جهت منافع جمعي ديده نمي شود. حركتي هم باشد نشأت گرفته از خودخواهي هاي شخصي افراد است(كه البته با اين كه اين يكي قابل احترام است ولي كمتر جمعيتي در آن ديده مي شود!).
ياد آن موقع افتادم كه به خوابگاه بچه ها هجوم برده بودند. مردم از خواب كه پا مي شدند جلوي روزنامه فروشي ها صف مي بستند. ديگر لازم نبود براي كسي دليل و مدرك بياوري .... حالا اصلا ديگر خبري نيست كه نوبت بگيري. صف هم باشد، صف بليط كنسرت عصار است. درد هم باشد، حضور وغياب پيش بيني نشده استاد است.....
فردا صبح علي الطلوع، اگر يادم بماند، روي ديوار يكي از توالت ها مينويسم كه «آرياشهر در رخوت فرو رفته است». اما كوچك مي نويسم كه چشم هيچ كس به آن نيافتد...... حتي خودم. اصولا من وقتي ادا در مي آورم، تا مدتها عذاب وجدان دارم.
□ نوشته شده در ساعت 06:13 توسط -

Yesterday is canceled...... tomorrow is ....note.today is cash......spend it

اين هم مثل سوت قطار كه مي آيد و به سرعت«محو» مي شود. كر شده اي و نه اصلا صدايي مي آيد......
حالا عقربه ها ي عابدي گشتند و گشتند،اينجا ايستاده اند:
امروز دردهاي بي نقطه ديروز همچون «نقاطي»
در كنار هم قرار گرفته اند و
خط هايي موازي روي پيشاني من!
گوياي صادقانه همه چيز!.......
□ نوشته شده در ساعت 22:38 توسط -

يا غريب
درست انگار همين جا باشي. چه مي دانم، زعفرانيه، فرمانيه... آدمهاي متشخص، پسر و دختراهاي شاد مرفه كم درد؛ همان سر و شكل هاي تحسين برانگيز؛ بعد مثلا شام در همان پيتزا فروشي معروف؛ جغد كور؟! يك چيز ديگر هم هست. الگانس هاي وحشت برانگيز............. فقط دريا را هم آورده باشند مثلا جاي ميدان تجريش. حوصله ات كه سر رفت يك نگاهي هم به دريا بيانداز.......... تا دو متري دريا سنگ فرش شده كه از پياده روي روي ماسه ها نميري، برج هاي كوچك و نقلي براي اين كه دلتنگ خانه ات نشوي و آدمهاي هر روزه.....
اتاق! اتاق! اتاق!
حالت چشمان پسرك شمالي وقتي به الگانس ها نگاه مي كند آشناست. همان ترسي كه تا چند روز پيش با ديدن الگانسها برانگيخته مي شد.اين جا از پليس گرفته اندشان و به صاحبان اصلي شان برگردانده اند...... آن قدر پيچيده نيست. كودكي او، شهر او، حتي خانه او، حتي ساحل دست نخورده ي كنار خانه اش، غصب شده. كودكي اش به داد كشيدن كنار جاده گذشته؛ غريبه هاي خوشبخت بارها شب امتحان او را از اتاقش بيرون كرده اند. ساحلش را به گند كشيده اند. ........... حالا هم اين الگانس سوارها كه جلوي چشمانش ويراژ مي دهند، قدرتشان را به رخش مي كشند. دستمال به دست كنار پيتزا فروشي ايستاده تا حاكمان شهرش ته كيسه ها را بتكانند. لطف كنند و يك هزار توماني در بياورند.... از همان هزاري ها كه چند ماه پيش وقتي يكي از الگانس سوارها پدرش را زير گرفته بود، شمرده بودند و كف دستش گذاشته بودند. مجبور بود رضايت بدهد. هر چند؛ مي دانست چند برابر اين هزاري ها يك الگانس نوي تميز خواهند شد، بدون لكه هاي خون پدرش؛ بدون آلودگي به لكه هاي خون پدرش. آخر اين آلودگي ها با پول سريعتر شسته مي شوند. ديگر باورش شده كه اين كثيفي خون پدر اوست كه الگانس ها را آلوده مي كند .... حالا ديگر وقتي الگانس مي بيند تنش به لرزه مي افتد، كنار خيابان مات و مبهوت مثل سنگ بي حركت مي ماند تا الگانس عبور كند. هيچ وقت به شيشه الگانس ها دست نمي زند. مي ترسد. آخرالگانس سوارها براي او هم غاصبند، حاكمند، قادرند......
اصلا انگار همه الگانس هاي همه جاي دنيا ترسناكند....
□ نوشته شده در ساعت 06:01 توسط -

انگيزه هاي پنهاني ناخودآگاه.چون كسي نمي داند. پس كسي نمي تواند توضيحي بدهد. حتي خودم!
□ نوشته شده در ساعت 23:16 توسط -

happytikifrogman
عابران محترم، به هنگام عبور بسياردقدت كنيد، پايتان را روي هر «چيزي» نگذاريد. هر صداي خش خشي نشان خشكيده گي نيست......
□ نوشته شده در ساعت 16:54 توسط -

TURN THE PAGE
you feel the eyes upon you as you're shakin' off the cold
You pretend it doesn't bother you but you just want to explode
Most times you can't hear them talk, other times you can
All the same old cliche's, "Is that a woman or a man?"
And you always seem outnumbered, you don't dare make a stand

□ نوشته شده در ساعت 17:45 توسط -

داني كه آن دو چيز، آن دو چيز عزيزغريب، چه تقرير مي كنند؟
پنهان شويد، پنهان شويد، پنهان شويد،
كه بي بهانه، >فقط تعزير مي كنند!
□ نوشته شده در ساعت 23:46 توسط -

«راستي حماقت يعني اين...»
بدتر از همه اين كه وقتي به چند روز پيشت نگاه كني تازه متوجه شوي كه چه دروغ هاي مضحكي گفته اي.......... آدم احمق باشد؛ اما احمق نفهم كه...... احمق نفهم هم نشد احمق بي شعوركه........ . من فعلا يك احمق باشعور و با فهم و كمالات هستم. و از حماقت خسته شده ام و از خستگي خواب از سرم پريده و كمي هنوز مريض احوالم و دخترك كبريت فروش هم مرده و و من اداي هذيان گفتن در مياورم. ولي تب كه دارم!

راستي «شكستن بغض كوچه» يعني چه كه انقدر اين خواننده ها و شاعرها مي گويند؟ كوچه يعني چه؟ بغض كوچه يعني چه؟ شكستنش بغضش ديگر يعني چه؟
راستي افتخارات تقويم هفت هزار ساله مان را ديده ايد؟ ما هم مفتخريم! راستي ما چند جور سالشماري داريم؟........... من كه 2002 را ترجيح مي دهم. جشن مهرگان هم نمي گيرم. يعني مثلا هفت هزار سال پيش جمع مي شده اند، مي گفته اند ما مفتخريم كه هيچ ديگري زادي الانه از اين بازي ها در نمي آورد؟ يعني همين جور خشك و خالي بوده و سمبليك فقط؟ آيا پاي اعتقاد و مرام................. از هذيان دور شدم. به ادامه هذيان گوش فرا ندهيد. لطفا بعد از شنيدن بوق حرف مفت نزنيد، چرا كه مشترك مورد نظر جدا آدم متشخصي نمي باشد! فحش ميدهد آن هم فحش هاي ناجور! خودم يك بار از خجالت آب شدم، مرتيكه ي «....»ي «...»ي «...»*ي!!!!! مي دانيد من اصلا «....»* نيستم، اما تحمل اين جور رفتار را هم ندارم. باشد تا روزي مهرمان را با هم تقسيم كنيم. آخر ما خيلي مهرورزيم، مهرماه هم كه هست، جد و آبادمان هم كه ماهر(=مهرورزان فسيل شده) بوده اند. آخ اگر آنها مي دانستند ما چقدر «...»* شده ايم اين روزها. انقدر به هم لبخند مليح تحويل مي دهيم قبل از برخوردهاي مهروزانه مان. آخ آخ آخ........آوووخ خ خ! با با يواش تر «...»* ها!!!!!
راستي دروغ گفته ايد تا بحال؟ راست راستي كه من و دختر كبريت فروش خيلي باهم رفيق بوديم. مي شد گفت او يك «....»* واقعي بود. فقط كمي در كبريت دادن خست داشت........
راست راستي ***دلبر كه در طرف چمن خوابيده يك لا پيراهن بايد نظر در گفته و رفتار و كردارش كند............ ورنه بخواب بيند او گرماي آغوش مرا!

*«...» = خوش برخورد، خوش مرام، دوست داشتني!
*** اين قطعه زيبا شيرازي وفتي شروع شود خيلي زيبا است. حوصله كنيد! هذيان هم نگوييد،
□ نوشته شده در ساعت 22:13 توسط -

□ نوشته شده در ساعت 21:28 توسط -

ببخشيد آقا جان، كبريت خدمتتان نيست؟ هوس سايه كرده ام، هوس سيگار در سايه كرده ام..... هوس هوسبازي با سيگار در سايه كرده ام. آقا تب دارم، هذيان مي گويم. فقط كبريت مي خواهم! دخترك كبريت فروش كه ديگر كبريت ندارد......
□ نوشته شده در ساعت 18:49 توسط -

من خوابم مي آيد. شبها مي خوابم. حوصله شب زنده داري هم ندارم! خواستيد بكشيد، نخواستيد نكشيد......
ما فقط سنگ مي اندازيم؛ اگر لازم شد. كلوخ جمع مي كنيم، اگر لازم شد. حكم را قاضي القضات مي دهد. من و شما رعيتيم. آن هم اگر لازم باشد.....
بله! راست مي گويند.نگاهش تلخ بود؛ اما غريب نبود.براي ما غريب نبود. آن وقتها كه كلوخ مي اندازيم به همديگر. مرگ تلخ نگاههاي رعيتهاي كلوخ انداز .......
يك صدايي بيايد كه آي ي ي ي رعيت ها به همديگر كلوخ نياندازيد.......راستي لازم هست؟!!!
شب خوش!
□ نوشته شده در ساعت 23:35 توسط -

يه قصه داره از دلش، حقيقته به جون تو........
□ نوشته شده در ساعت 16:29 توسط -

Not even Bill Gates can explain this one!
Try this:


Open a blank Word document and type



= rand (200,99)


Press Enter and wait 3 seconds...dont forget to type

the equal sign...

□ نوشته شده در ساعت 08:27 توسط -

حمومي آي حمومي، لنگ و قديفه ام رو بردن......

باورم نمي شد، همان پسري كه موقع بليط خريدن با نهايت احترام، گفته بود "اول شما بفرما مهندس" حالا داد مي زد: "آي بچه شهري تو مي خواي منو بزني برو [...]".
اين "بچه شهري" را چندين بار با نفرت و خشم تكرار كرد. انگار كه يك فحش ناموسي مي دهد. مهندس هم كه ديگر از خودمان بود و معرف حضور؛ يك دانشجوي مودب و اتو كشيده كه از دعوا كم نمي آورد، و با متانت پسرك را دعوت مي كرد كه سوار الاقش شود و برود تا شايد در دهاتشان پدر واقعي اش را بيابد. واي كه مهندس جان چه لبخند زيبايي داشت وقتي اين كلمات را ادا مي كرد.البته لبخند كه چه عرض كنم.... من و مهندس و پسرك با هم وارد مترو شديم، و سوار يك كوپه شديم. آن ها رو به روي هم روي نيمكت ها نشستند و من كه ديگر جايي نداشتم مجبور بودم همان وسط ورودي سيخ بايستم. هيچ وقت از مترو خوشم نيامده، سكوت آدمها سياهي تونل ها...... تنها صداهايي كه به گوش مي رسند: هواكش، تلق تولوق اين ماشين چيني كه يك سال نشده آثار زهوار در رفتگي از همه جايش مي بارد، و صداي نفس هاي مسافران كه اين موقع شب معمولا تنها و خسته اند و حوصله حرف زدن و زبان ريختن ندارند.
داشتم به رنگ قرمز نيمكت فكر مي كردم. هر جور نگاهش مي كردم، مي ديدم كه هيچ تناسبي با آن شلوار سياه و گشاد و وصله پينه شده پسرك نداشت. پيراهنش هم دست كمي نداشت، انگار از لجن بيرونش آورده باشي، دستانش يك تكه سياه، صورتش پر از زخم هاي ريز و درشت و چشمانش.........نگاه تلخش به كنار دستي هاي مهندس؛ نگاهي نفرت آميز كه يك لحظه دلم را لرزاند. دختر و پسر خوش بر و رويي كه به شدت مد روز بودند. انگار هيچ كدام چندان از اين كه به خاطر چند دقيقه ترافيك وارد اين خوكداني شده اند راضي نبودند. فقط دست هم را گرفته بودند، اما شايد به تبعيت از فضاي حاكم ساكت ساكت بودند. دختر معذب بود، جمع به شدت مردانه و بي ريا بود. نمي توانست بار نگاههاي سنگين اين مردان خسته را تحمل كند، همراهش هم كه لبخند تمسخر آميزي به لب داشت و با گستاخي به آن خانم چادري روبه رويش زل زده بود........ هر كس سوژه اش را پيدا كرده و بي ملاحظه چشم چراني مي كند. پسرك همراه دختر را، همراه دختر زن چادري را، زن چادري...... انگار مرا مسئول پارگي كفش پسر كوچكش مي داند. با خشم به من خيره شده. يادم آمد كه صبح با عجله بيرون آمده بودم و موهايم به طرز مسخره اي آشفته بودند. از خجالت به در مي چشبم و پشتم را به همه شان مي كنم و سعي مي كنم سرم را با سياهي ها گرم كنم كه هي مي روند و دوباره مي آيند. كم كم توي شيشه در، عكس كمرنگ خوم را پيدا مي كنم. براندازش كه كردم ديدم از او خوشم نمي آيد. زل زدم به چشمانش و دوباره به فكر فرو رفتم. نمي دانستم اورا از چه گروهي بدانم، نمي دانستم چطور نگاهش كنم و بگويم كه از او متنفرم............ يكهو به خودم آمدم، پسرك داد مي زد : "آي بچه شهري... "

لُنگم و قديفه ام جهنم!اون يكي چيزا رو بردن........
□ نوشته شده در ساعت 07:48 توسط -

MAN
من يعني انسان،من يعني مرد، يعني يك دخترك كبريت فروش بي نوا، بي ترانه، بيشتر از 15 ساله؛ من يعني من!

□ نوشته شده در ساعت 18:17 توسط -

صفحه ي تسليت روزنامه ها، گفت دوشنبه روز ميلاد منه.
□ نوشته شده در ساعت 17:21 توسط -

With dreams to be a king first one shoud be a MAN

□ نوشته شده در ساعت 19:13 توسط -

آغاز پايان
دنبال شب و عشق گشتم، تو را پيدا نكردم، يك سطل رنگ برداشتم...... اين ماه و ستاره هاي نيرنگ باز، مرا به هزار ترانه صدا كردند و هر بار كه نزديك رفتم فرياد شان كر كننده بود، كه "پايان نزديك است" من كورمال كورمال فرار مي كردم و داد مي زدند كه "هراست را پاياني نيست" اما اين بار منم كه ترانه پاياني را شريرانه فرياد مي كنم. من كه با تو بي نهايتم.....
ديگر من و تو خورشيد، تنها مانده ايم.......

پ.ن: لازم است از هنرمندي كه اين بلاها بر سر اثر هنري او آمده پوزش خواهي كنم :)
□ نوشته شده در ساعت 19:05 توسط -

پل بسته اي كه بگذري از آبروي خويش؟!!!
□ نوشته شده در ساعت 15:42 توسط -

«شب ها همه چيز به رنگ همه چيز در مي آيد»
□ نوشته شده در ساعت 13:59 توسط -

پراكنده نامفهوم يا خودسانسوري:
- گرم نيست! گرم نيست! من هم تكه اي از دنيا هستم!
- آريا شهر؛ روزنامه عزيز چرا زر مي زني؟ داريوش عزيز چرا دلت مي خواهد گريه كني؟ خانم محترم من كه لو لو نيستم! بيا بنشين كنارم برويم؛ راننده نا محترم، چرا فقط آينه را نگاه مي كنيد؟ خانم جان چه خوب شد كه آمديد! راننده سنگ دل كمي طولش بده! اين جا خوش مي گذرد! خانم جان دماغ فيل چه جذابيتي براي شما داشت؟- مردك! ماشين 4 چرخ دارد...
- انتخاب واحد؛ من نمي تونم؛ دستت درد نكنه!
- تصادف؛ يكي از عوامل پيشرفت!
- شلوغي! شلوغي! پس كي نوبت من.......
- 15 تا؟!! چه كم! خدافظ، چه زود؟!!!
- احمق! احمق! همه چي خراب شد........
- مطمين باش بخشيدم!
Don't want to fight day and night
Bad enough you're going

□ نوشته شده در ساعت 11:53 توسط -

«هر جا كه ديگر كار نداريد، به خانه اتان برگرديد»
من گريه ام نگرفت. شمع هم روشن نكردم.
تو هم گريه ات نگرفت، هيچ كس هم گريه اش نگرفت، فقط شمع روشن كرديد، من اما شمع هم روشن نمي كنم. مرثيه هم نمي گويم، نه براي آن ها نه براي سيل زدگان آلمان، نه براي زلزله زدگان قزوين، نه براي هيچ فاجعه معمولي ديگر...... آن ها فاجعه خودشان را تجربه كردند و رفتند. خودشان مرثيه خودشان را خواندند و رفتند. شمع روشن كردن من هم هيچ......
من مدتهاست كه با فاجعه زندگي مي كنم. من مدتهاست كه براي خودم گريه مي كنم؛ تازه شمع هم روشن مي كنم و هربار كسي مثل تو خاموشش مي كند. اي لعنتي شمع خاموش كن، شمع هايت را كه روشن كردي، مرا به حال خودم بگذار و به خانه ات برو، اينجا خانه من است! آن عقده هاي حقير هم كه گفتي مدتهاست كه فراموشم شده، تو سنگ دلي كه اصلا گريه ات نمي آيد، آن وقت چرا شمع روشن مي كني؟!!!! تو كه از هر حرف كوچكي، بهانه اي براي شمع خاموش كردن پيدا مي كني!
پايان... (اين سه نقطه نيست، اين يعني نقطه! نقطه! نقطه! هر دفعه هم درشت تر!)
□ نوشته شده در ساعت 16:26 توسط -

فاجعه
همين جور هي صداي ماشين هاي آتش نشاني بود كه در گوشش مي پيچيد و عذابش مي داد. دو سال پيش با اين كه مي توانست با همين پول خانه فوق العاده زيبا و جادارتري در يك محله آبرودار داشته باشد، اينجا را انتخاب كرده بود. فقط براي ترسش از آتش، فقط براي اينكه ايستگاه آتش نشاني در چند قدمي اينجا بود. اما حالا نمي دانست چه اتفاقي افتاده كه هر شش باري كه تلفن زده بود هيچ كس جواب تلفنش را نداده بود............ افتاده بود روي جسد بي جانش و زار ميزد. يك ساعت پيش كه خانه در آتش مي سوخت، مثل ديوانه ها بالا و پايين مي رفت، گاهي يك سطل آب مي آورد، گاهي بدو سر كوچه مي رفت تا كمك بياورد، گاهي گريه مي كرد، گاهي به طرف آتش مي رفت كه نجاتش دهد، اما ترس از آتش ....... در اين يك ساعته ده ها ماشين آتش نشاني از سر كوچه رد شده بود، و او هر چه با جيغ و فرياد و اشك التماسشان كرده بود، هيچ كدام حتي صدايش را هم نشنيده بودند.
حالا ديگر فقط يك جسد سوخته برايش مانده بود و يك ويرانه. چه عزاداري با شكوهي بود آن روز كه از آسمان هم سنگ مي باريد . تا شب سرش را روي صورت نرم او گذاشت و گريست- با اين كه صورتش هم ديگر كمي چندش آور شده بود - ..... همان جا خوابش برد. فردا كه گرمي آفتاب را روي صورتش حس كرد.......كمي آرام شده بود.حالا ديگر بايد براي گربه بيچاره اش فكر آرامگاهي مي بود. درست كه چيزي از بدنش سالم نمانده بود اما نمي شد كه........ امروز بنظرش تغييري......... هميشه از اين كه نمي توانست صبح ها آفتاب داشته باشد از اين خانه گلايه مي كرد. اما امروز صبح آفتاب حتي چشمانش را مي زد......اما نمي فهميد چه اتفاقي افتاده. همه چيز هم عادي بنظر مي رسيد. نه صداي بوقي، نه سنگي از آسمان، آفتاب كه آفتاب هر روزه بود و از شرق هم آمده بود......... اما..... اما..... پس آن عدد يازده منحوس سر به فلك كشيده كجا بود؟ همان كه سايه لعنتيش هميشه آزارش مي داد....... يادش آمد كه از اول هم اين يازده برايش منحوس بود.حالا هم كه در روز يازدهم گربه اش در آتش سوخته بود...... بايد براي هميشه اين يازده را از ياد ببرد. در تقويم، زندگي، شمارش، آسمان.....
□ نوشته شده در ساعت 00:14 توسط -

آفتاب فرو رفت آسمان سرخ و سياه شد.
دوره ي ماه شد.
به رنگ شب........
□ نوشته شده در ساعت 00:00 توسط -

«براي همة با معرفت‏هاي عالم»
بازم همون دوره بي سواتي // قربون اون حرفاي عشق لاتي......
قربون اون دوره تردماغي // قربون اون تصنيف كوچه باغي..........
من از ركود عشق در خروشم // اگر دروغ ميگم بزن تو گوشم......
حجم فايل حدود يك مگابايت

اين صداي ابوالفضل زورويي نصرآباد، تو مجلس محفل رندان خيلي پرطرفداره. صداي گرمي داره و قطعه هاي با نمك كه البته اينجا يك كمي سانسور شده هست. تقصير از ابراهيم نبوي و سايتشه...... اين مجلس فوق العاده صميمانه و به قول شكيبا رفع القلم، با حضور خيلي از شاعران مطرح طنز يك شنبه اول هرماه چهارراه كالج روبه روي پلي تكنيك، فرهنگ سراي انديشه برگزار ميشه. شهرام شكيبا هم مجريشه كه با مزه پروني هاش يه جورايي نقل مجلسه. اين تيكه خيلي قشنگ رو از شاهكارهاي ابراهيم نبوي پيدا كردم.
□ نوشته شده در ساعت 00:41 توسط -

غربت
با اين كه داور دست جوانك رو بالا برده بود، جمعيت هنوز اونو تشويق مي كرد، حتي با حرارت تر از قبل. حتي چند نفر اشك شوق مي ريختن. قصه آنها همان قصه قديمي بود. همه چيز تكرار شده بود. مو به مو! قهرمان كودكي زنده شده بود؛ آن جوان بيچاره با آن مادر دلسوخته با اين پهلوان كه از روي جوانمردي.......... جوانك كه از همه چيز باخبر بود با حالتي قدرشناسانه داور رو كنار زد و دست اونو بالا برد. او را در آغوش گرفت. او اما مثل يك تكه سنگ سرد شده بود. بهت زده بود....

وقتي كه هياهو تموم شد، وقتي كه تنها شد و روي تختش دراز كشيد، بالاخره بغض خودش هم تركيد، اما تا خواست زار بزنه، پاي راستش تير كشيد. صحنه دوباره تو ذهنش اومد. وقتي جوانك پاشو گرفته بود يك دفعه نفهميد چطور شد كه از زمين كنده شد و براي اولين بار او چرخيد. يك دور برعكس.او كه هميشه ايستاده بود و چرخيدن بقيه رو با افتخار نگاه مي كرد. اين دفعه بار اول بود كه سقف سالن رو ديد. بار اول بود كه غرورش شكسته بود. بار اول بود كه......... به پشت افتاد و باخت. آرزو مي كرد حداقل كسي بود كه دلداريش بدهد.....
□ نوشته شده در ساعت 10:20 توسط -

خيابان دلتنگ نقاش!
دلتنگي هاي نقاش خيابان چهل و هشتم
........خيابان چهل و هشتم
خيابان چهل و هشتم........
خيابان چهل و هفتم.......
خيابان چهل و........
خيابان چ......
.............خيابان! خيابان! خيابان! .............
***************************
بچه ها شوخي شوخي غورباقه ها رو مي كشند، اما غورباقه ها جدي جدي مي ميرند!
اين جمله فكر كنم مضمون اولين داستان علي عسگريه. چون هنوز خيلي يادمه و دوستش دارم، اينجا نوشتم، خودش كه آرشيو نگذاشته!

□ نوشته شده در ساعت 13:55 توسط -

اين آينه هم كه همه اش راست مي گويد، حالا راستي اش بكنار بي رحمي اش را چه كنم. امروز با اين كه مي دانست بايد خوشگل مي شدم پيش او كه دلم پيشش بود انقدر زشتم كرده بود كه.....
خودش مي داند كه حرفش ردخور ندارد براي من، مي داند كه چقدر دل نازكم،كه چقدر حسودم،كه چقدر آرزو دارم،.....باز هم حرفش يكي ماند. انگار كه بخواهد مردي اش را ثابت كند.....
هي ژل زدم هي سشوار كشيدم، هي ژل زدم، سشوار كشيدم، ابرو در هم كشيدم، نازش كشيدم،هر چه التماسش كردم يك دروغ مصلحتي براي امروز بگو، نشد كه نشد. گفت تو امروز زشتي كه زشتي.
از لج او افتادم و يك دل خون گريه كردم شايد چشمانم كور شود كه نبيند اين مظهر مردانگي را! آخ كه چه بوي نفرت انگيزي دارد اين ژل سشوار خورده!

□ نوشته شده در ساعت 18:42 توسط -

اي به درك كه مرگ مرد
چه زيبايي عشق! پرنده هوايي! اي عشق تو خدا خدايي.....
آخر نيامد! اي به درك! مگر مجبوري؟ فرشته نشد حوري!
دلي دلي دلي، شبي در لاله زارِ شهر ري، بلبل گفت به گل، اي ماه بخارا بيا برويم سينما. گل گفت به بلبل: اي سرو سمرقند چه فيلمي مي دهند؟ بلبل گفت به گل: فيلم «زمستان آينده» گل گفت به بلبل: تنها برو نمي آيم بنده!
تندر كيا از « شاهين دو» 1320

□ نوشته شده در ساعت 17:15 توسط -

عقرب زلف كجت با قمر قرينه
□ نوشته شده در ساعت 01:49 توسط -

اين چ پاييني رو از رو اين نوشتم، هر چن بي ربطه، از روزنامه اطلاعات آگهي ترحيم:
به كدامين بهانه تحمل توان كرد، نبود آنكه از ما بود
بهانه در اين راز است، خسته بود و اين خسته از امواج ساحلي جست
غمتان موج را به ساحل آرامشش مي كشاند
با يادش شاد باشيد كه بي موج آرميدن آرامش اوست



□ نوشته شده در ساعت 12:20 توسط -

با يادش شاد باشيد، كه بي موج آرميدن آرامش اوست.

با يك لگد محكم سنگ را كنار انداخت و به هر زحمتي بود تن كرخت شده اش را بيرون كشيد. كورمال كورمال دنبال يك آينه گشت. دوست نداشت در راه خانه كسي از اين جماعت كودن ها با اين سر و وضع ببيندش. پيدايش نكرد و منصرف شد.
خودش تعجب مي كرد كه چرا با اينكه قبلا اين مسير را بارها آمده بود، باز هم راه را به سختي پيدا مي كرد. فقط كافي بود چشمانش را ببندد و همه چيز را از آخر به ياد بياورد. اما باز هم..... به در خانه كه رسيد كمي عصبي شد، احمق ها قفل خانه را عوض كرده بودند. أخر تنها كليد كه پيش او بود، او هم كه قرار نبود هم آنجا باشد هم اينجا! نيشخندي زد و با خود گفت حالا كه اينجايم، پس زياد هم بيراهه نرفته اند.
خيلي سريع چيزهايي را كه مي خواست برداشت، بالش نرمش را، آن رو انداز دوست داشتني كه زمينه سفيدي داشت پر از گلهاي سرخ و سفيد، ادو كلني كه «او» برايش خريده بود، يك چراغ قوه و چند باطري اضافه كه گاهي بتوانند كتابهايي كه برداشته بود بخوانند، و آينه را؟!!! با ترديد برش داشت.اول فكر كرد كه بايك چراغ قوه كه آينه در تاريكي به كار نمي آيد، اما با خودش گفت آن جا مي تواند بالاخره آينه را هم تنها ببيند، بدون خودش! جايي هم كه تنگ نمي كرد، اين تجربه ي جديد!
فقط مانده بود كه طرحش را با او بگويد. خانه شان خيلي شلوغ بود، يادش آمد كه امشب جشن تولد «او» بود. از پشت پنجره چند دقيقه به صورت دوست داشتنيش خيره شد. مثل ستاره در آن جمع – كه بيهودگي و بطالتشان را تمسخر مي كرد - مي درخشيد. هنوز هم مثل آن اوايل هيچ وقت نمي توانست وقتي او نگاهش مي كند اين طور كه دوست داشت به او خيره شود. اما دو دل شده بود بود كه واقعا او را هم با خود ببرد يا نه؟ آخر ديگر دو دستش پرٍ پرٍ بود و نمي توانست چيز ديگري بردارد. تازه دلش نمي آمد اين شادي را از او بگيرد. راستي اگر او مخالفت مي كرد؟ منصرف شد. اما كاش مي توانست اقلا كمي از آن لبخند او را لاي كتاب بگذارد تا هر وقت كه بازش مي كند....... يك لحظه كه نگاه او با نگاهش تلاقي كرد، به سرعت از آن جا محو شد و به گورستان برگشت. تمام جزئيات را رعايت كرد كه مبادا كسي جايش را پيدا كند. افسوس خورد كه چرا كمي از آن ياسهاي كنار خانه اين جا نروييده بودند.....
دراز كشيد، و خودش هم نفهميد كه چطور توانست سنگ را سر جايش بگذارد، اين بار سنگ را پشت و رو گذاشت. چراغ قوه را روشن كرد و روي نوشته ها گرفت:« بزرگ زاده شد، با شكوه زيست، و آسان رفت».دستش را روي سنگ گذاشت و يك فاتحه براي همه شان خواند.
كمي احساس سرما مي كرد، آخرين لحظه دلش نيامده بود نشانه اي براي او نگذارد. گوشه آن روانداز گل منگلي را بيرون گذاشته بود كه شايد روزي او (فقط او!) به دنبالش بيايد. دوست نداشت روزي او را نا اميد ببيند. شايد هم خودش را؛ حالا هم بقيه رو انداز فقط نيمي از بدنش را مي پوشاند. زياد تو جهي نكرد. غمي كه در دلش جا خوش كرده بود، سرما را از يادش مي برد. آن طور كه او نگاهش كرده بود، دوباره ديوانه اش كرده بود........
□ نوشته شده در ساعت 16:24 توسط -

من آهنم! من آهنم! من آهنم؟!!
حتما آهنم! حتي اگر زير اين آفتاب ذوب شوم!
تو سنگ خاره اي؟ تو سنگ پاره اي؟ تو سنگ واره اي!
از بس كه من آهنم، از بس كه تو سنگ واره اي،
من آهن واره ام، تو آهن خواره اي!

□ نوشته شده در ساعت 11:51 توسط -

چرا حالا كه همه نامه ويروسي داشته اند يكي هم براي من نيامده؟
تهديد مي كنم، اگر برايم نفرستيد، مثل مامان آن بچه كه گفته بود اگر برايم لباس منچستر نخريد مثل مامانم خودكشي مي كنم-و كرده بود اما نه مثل مادرش- ، خودم را مي كشم ، درست مثل مادر او!

□ نوشته شده در ساعت 11:17 توسط -

در سرزمين عجايب.........ديگر هيچ چيز عجيبي وجود ندارد!
□ نوشته شده در ساعت 14:07 توسط -

نفهميدم اين چه مرضي است كه خواب و بيداري آدم را نشود فرق گذاشت. تازگي خوابهايم شده دنباله جريانات هر روز. انقدر واقعي و معمولي كه گاهي يادم مي رود فلان چيز را در خواب ديده ام يا واقعا بود! هر شب يك ماجراي كاملا عادي از اتفاقات روزمره ؛ البته خوبيش اينه كه از حالگيري و اعصاب خرد كني خبري نيست.

از خجالت سرخ شدم! مي خواهي يك بوس از لپش بكني، از تو بوس ماهواره اي مي خواهد! 4 سالگي كه اين شود، 18 سالگي چه.....
اما اين نان و عشق و موتور 2000 اصلا كمدي نيستها! من به شخصه خيلي سعي كردم فقط كمي بخندم ولي نشد كه نشد! اكبر عبدي هم خيلي غم انگيز شده.خيلي سعي مي كنم باور نكنم كه او تمام شده. بهتر است بگوييم ديگر مد روز نيست!.

عكس فوري:سوخت! امروز مثل ديروز و ديروز تر. همين پست قبلي . چرا بايد امروز يك دانشجوي ايراني با ديروزش فرق داشته باشد؟!! وقت، تلف، مي كنيم! اگر هر كدام از ما يك دهم از وقتي را كه براي به وجود آوردن يك اثر پايين تر از متوسط _ در حوزه اي كه سررشته اي از آن نداريم _ تلف مي كنيم، به طور جدي روي توانايي اصلي خود خرج كنيم، قطعا نتيجه غير منتظره اي خواهيم داشت. اما فعلا همگي از داشته هامان دلزده شده ايم و تشنه ي نداشته هامان هستيم در اين راه اگر بتوانيم گاهي از بالا به خودمان نگاه كنيممي بينيم كه چقدر مضحك شده ايم!

درشت:بعضي ها با هيچي حال نمي كنند، بعضي ها با «هييييچي» حال مي كنند، بعضي ها با «هيچچچچي» حال مي كنند. بعضي ها هيچي ندارند كه با آن حال كنند......

قاصدك با صداي شجريان– از آخرين جرعه جام


كلكسيوني از به يادماندني ترين ترانه هاي قديمي ايراني

□ نوشته شده در ساعت 10:14 توسط -

گفتگوي ابراهيم حاتمي كيا با علي مير ميرزايي
به من مي گفتند تو از حاج كاظم (آژانس)دفاع كرده اي از مردم نه! همين خيلي بغض دارد. يعني اين آدم ديگر مردم حساب نمي شود؟ انگار پذيرفته ايم جبهه اصلا يك سياره ديگري است، سياره اي كه خوب هم نيست و اين جا مسئله جا افتاده..........من از همين غربت خوشم ميايد. شايد او سيلي هم مي خورد. شايد من از زدن آن سيلي اصلا لرزم مي گرفت .....يك جاهايي موقعيت هايي پيش ميايد كه تو نمي داني به نفع عقلت راي بدهي يا دلت.....به عنوان يك شهروند به او(حاج كاظم آژانس) سيلي مي زنم اما سيلي اش از سر غربت است.بالاخره جايگاه آرمان در جامعه ما كجاست؟...
هر وقت خارج رفته ام و ده فيلمساز بوده اند از نه تاي بقيه از فيلمشان پرسيده اند به من گفته اند چرا نظام اين طوري است....... [بعد از نمايش آژانس] گفتند يك جانباز با تو كار دارد و مرا سوق دادند به سمت او كه روي صندلي چرخدار بود. نزديكش كه شدم گردنم را گرفت، فشار داد و در گوشم گفت:سوپاپ!سوپاپ! تو سوپاپ اطمينان نظام هستي...! من حرف او را مي فهميدم. درد عظيم او را كه هزار و يك مشكل دارد حس مي كردم. اما سيلي است ديگر!.... غربت از آن واژه هايي است كه دستمالي اش كرده اند. مسخ شده است. يك وقت رنگ و بوي تازه اي داشت. من از نسل خودم حرف مي زنم. بچه هايي كه از جايي مي آمدند. حس خاصي داشت. اما....تلويزيون را باز مي كني يك مرد گنده زار زار گريه مي كند كه يعني غربت! .... بعضي نشانه ها نشانه هايي عزيزند. اما بدلشان مي كنند به دكان دو نبش. آن قدر غربت را دكان كرده اند كه خود «غربت» غريب مانده افتاده دست عده اي كه مسخش مي كنند. از درون تهي اش مي كنند بوي نوستالوژيكي نمي دهد. بوي توقف عقب ماندگي و ارتجاع مي دهد.

نكته:
درست كه چهره خيلي از «ما»!! در سينماي حاتمي كيا بي رحمانه اغراق مي شود. اما «آنها»! كه بي رحمانه تر اغراق مي شوند! مجبوريم ادا در بياوريم؟ چه كسي آنها را نظام مي داند؟!! خيلي دوستش دارم. همين!



يادآوري: محكٍ محك. چي شد پس اون همه.... 4 شنبه- 5 تا 11 شب بالا تر از پارك نياوران.
راستي ما كه هستيم؟
وضع فعلي: هزار كار دست نخورده مانده روي دستم. تنبلي هم خوب دردي است! دلم مي خواهد با يكي دعوا كنم، شده سر حاتمي كيا! مشت و لگد هم بلدم پرت كنم. يك فحش جديد هم ياد گرفته ام كه جواب ندارد.
پيشنهاد: Marc Antony – You Sang To Me


□ نوشته شده در ساعت 12:10 توسط -

□ نوشته شده در ساعت 09:54 توسط -

خيلي عجله داشت. باران تندي مي باريد. انگار ابرها شيشه ماشينش را هدف گرفته بودند. احساس مي كرد با اين كار مي خواهند چيزي را به يادش بياورند. اما آنها ديگر چه خبري داشتند كه به او بدهند؟ چيزي باقي نبود كه براي يادآوري آن احتياج به معجزه داشته باشد!
كمي كه رفت كنار جاده يك كوتوله ي مضحك را ديد كه با تمام وجود تقلا مي كرد تا دل راننده را به رحم آورد تا شايد او را هم تا ايستگاه مترو برساند. پيرمرد عين يك دستمال كثيف مكانيكي شده بود كه چند برابر وزن خودش آب كشيده و حالا گوله شده بود كنار جاده. اول از كنارش رد شد. اما كمي كه فكر كرد به اين نتيجه رسيد كه شرافتش اجازه نمي دهد آن پيرمرد بيچاره را زيز باران رها كند. برگشت،اما اول آن پارچه ي سفيد بزرگ را از صندوق آورد و روي صندلي انداخت تا ماشين جديدش روغني شود. حالا ديگر مثل قبل با عصبانيت به قطره هاي باران نگاه نمي كرد. خيلي متواضعانه در پاسخ پيرمرد كه اصرار داشت بخاطر او راهش را دور نكند لبخندي زد و آدرس دقيق خانه اش را پرسيد. ساعتي بعد، پيرزن خوشرويي قدرشناسانه از او دعوت مي كرد تا حداقل براي صرف چاي دقايقي آنجا بماند.
با خودش فكر كرد، اين پيرزن بايد در جواني بسيار زيبا بوده باشد. طوري كه بنظرش اين دستمال مچاله شده ي روغني اصلا شايسته اين دختر خوش قد و قامت نبود. در دل به حال پيرمرد غبطه مي خورد. اما از روي ادب دعوت دوشيزه زيبا را قبول كرد. وقتي ديد حضور او باعث شادي دخترك بي نواست، از روي دلسوزي دعوت شام را هم قبول كرد. البته با اكراه؛ آخر يادش بود كه بايد بيشتر عجله كند. ديشب همسايه كناري آنقدر عصباني شده بود كه چيزي نمانده بود در خانه را بشكند و ....... از چشمي در كه نگاهش مي كرد ياد آن پليس بد قيافه فيلم آنشب مي افتاد مي افتاد. چقدر مضحك بود! بيچاره خانم همسايه؛
شام به سرعت صرف شد. از آن زوج نامتناسب خداحافظي كرد و ساعتي بعد در رختخواب كنار همسرش آرام گرفته بود. زنك بيچاره ديگر بدجوري بو گرفته بود.اما پارچه سفيد را كه يادش رفته بود از پيرمرد بگيرد. خودش هم آنقدر كوفته و خسته بود كه ديگر ناي چاله كندن نداشت. تازه بايد صبح زود هم بيدار مي شد كه فرصت داشته باشد دستي به سر و روي ماشين بكشد و فكري هم به حال در شكسته شده بكند.
اما امشب در كه باز بود ، هوا هم آنقدر طوفاني بود كه مي توانست مطمئن باشد تا فردا صبح هواي اتاق بدتر از اين كه هست نخواهد شد. فردا شب حتما بيشتر عجله مي كرد......


□ نوشته شده در ساعت 12:08 توسط -

Even though you're gone we still a team
□ نوشته شده در ساعت 18:37 توسط -

بهتره اسم اينجا رو بزارم مملو از خالي. نه؟‍
□ نوشته شده در ساعت 19:25 توسط -

تنها يك بادبزن شكسته ماند...... و ديگر؟
صخره هايي آن قدر بزرگ كه از سنگيني آن بطري نيمه پر پپسي خرد نشوند.
صندليها گرم بود، اما ردي از دو احمق نمانده بود. دو احمق پير، كه قرار بود اين آلاچيق چوبي زهوار در رفته را سر پا نگه دارند؛ و لرزشها؟!! شايد اين هم توطئه اي آسماني بود!
كسي ندانست....... آيا فرصت داشتند قبل از آخرين لرزش، سرودي را كه نوشته بودند، فرياد بزنند؟ يا اينكه از بهت آن گفتگوي بي پايان و چندش آور، كلماتشان را از ياد بردند و همسيراييشان را......
يا كوششي براي ريشه كن كردن گياه سبز آدم خواري كه مرحم قلبهاي شكسته شان شده بود؟!!
آن شال كهنه خيس از اشك--- اشكي كه از چاه عشق فراموش شده شان بيرون ميامد --- كه خود را در آن پيچيده بودند از تابش آفتاب خشك شده بود؟ يا اين كه روماتيسم ؟!!!
شايد آنقدر لرزيده بودند تا با صندلي ها يكي شده بودند، شايد آخرين لرزش ها عشقشان را زنده كرده بود. شايد آن نصفه پپسي را در پياله شان ريخته بودند كه در ماه......
كسي ندانست! كسي نخواست كه بداند!!!

صندليهاشان اما هنوز گرم بود....
□ نوشته شده در ساعت 10:13 توسط -

Other bands play, ManowaR KILLS!
ManowaR تركيبيه از دو كلمه war(چون از نظر اونا هر روز زندگي يك جنگه) و Mannish.اولين گروهي كه با خون عهدنامه شون رو امضا كردن. خودشونو سلطان موسيقي متال حقيقي معرفي مي كنند و ديگر گروههايي كه در حلقه هاي تجاري هواداران را فريب مي دهند، متال دروغين مي خوانند.
همه گروههاي متال توافق دارند كه اين زندگي، دروغ و تهوع آوره. ManowaR اما، با اين مقدمه شروع مي كنن و يك جنگ تمام عيار رو روايت مي كنن. فرزندان خداي خدايان حقيقي در برابر ....... نبرد تا سر حد مرگ؛ پيروزي حتمي و نابودي هر كس كه سر راهشون بايسته. وفاداري، فداكاري، ثابت قدم بودن در راه آنچه به آن معتقديم پيام اصلي ManowaR است.
طرفدارانWarriors و جنگ آنها براي همه آن چه كه حقيقت است. يك فضاي حماسي و انرژي بخش. چيزي شبيه وعده پيروزي حق بر باطل در كتابهاي ديني.

I surrender my soul
Odin hear my call
One day I'll sit beside your throne
In Valhalla's great hall
Like so many before me
I'll die with honor and pride
Destiny is calling
Immortality be mine

I will lead the charge
My sword into the wind
Sons of Odin fight
To die and live again
Viking ships cross the sea
In cold wind and rain
Sail into the black of night
Magic stars our guiding light

Place my body on a ship
And burn it on the sea
Let my spirit rise
Valkiries carry me
Take me to Valhalla
Where my brothers wait for me
Fires burn into the sky
My spirit will never die
قطعه Swords in the wind

** odin خداي خدايان. Valhalla سرسراي بزرگي كه نديمه هاي اودين(Valkirye) روح جنگجويان را به در آنجا به جاودانگي در جوار Odin مي رسانند. همگي از افسانه هاي كهن اسكانديناوي گرفته شده اند.


قطعهWarriors Of The World united از آخرين آلبوم آنها به همين نام.(1.4MB/4.30min/40kbps)

□ نوشته شده در ساعت 20:34 توسط -

و آن گاه كه فقر
اندك اندك
از انديشه و عشق
آكنده مي شود.
see fullsize image n more.......ARDASHIRE ROSTAMI.


□ نوشته شده در ساعت 08:12 توسط -

Hello, is it me you're looking for?!!
□ نوشته شده در ساعت 19:30 توسط -

همه پش سرش بهش مي گفتن.«پسر كوچولوي معصوم!» از اين كه بهش بگن «پسر كوچولوي معصوم» اصلا خوش نمي اومد. يه روز رفت وسط خيابون جيغ كشيد من پسر كوچولوي معصوم نيستم!....
از اون به بعد همه بهش مي گفتن «پسر كوچولوي معصوم دروغگو!». داشت قاطي مي كرد. به هر كي مي رسيد فحش مي داد و بد و بيراه مي گفت. موي دخترا رو مي كشيد، واسه سرا جف پا مي انداخت.....
از اين به بعد همه بهش مي گفتن «پسر كوچولوي معصومِ دروغگوي بي تربيت!» . ديگه داشت منفجر مي شد. رفت يه بسته مرگ موش خورد . ولي مردم...
از اون روز به بعد بهش مي گفتن «پسر كوچولوي معصومِ دروغگوي بي تربيتِ ديوونه!». زد به سيم آخر. يه چاقو ورداشت و اولين كسي رو كه ديد كشت.
تو دادگاه يه روزنامه ديد كه نوشته بود «پسر كوچولو» به دادگاه رفت. ديگه نا اميد شد. سرشو گذاشت رو ميز و مرد.
قاضي حكم داد:«پسر كو چو لو» اصلا نمي خواست زنده بمونه!

«حق! حق! اي هميشه هست.
تو را به جان البرز! او را بيامرز!»

□ نوشته شده در ساعت 08:33 توسط -

رابطه تختي گرايي با لقمه ناني كه از زلزله جان سالم به دست آورد!
خب من وبلاگر هم به عنوان عضوي از جامعه هنري نويسندگان، در كمال تواضع هممممممممه ي عوايد يك اثرم را به زلزله زدگان بي نوا مي بخشم. و همدردي ؟!! با بازماندگان نه!، با شما.
□ نوشته شده در ساعت 07:39 توسط -

رستم كه مي گن....
يك نما پرداز مي گفت تختي وقتي مي فهمه حريف روسش از پاي چپ مصدومه تو كل مسابقه به اون طرف نزديك نمي شه. انقدر اين كارو مي كنه كه حريف روس خودش بلند ميشه، بغلش مي كنه، دستش رو مي بر بالا و از رينگ ميره بيرون. غرور انسانيت......
يادم باشد ماسك او را به ويترين خدايانم اضافه كنم. شايد روزي لا زم شد از او هم استفـ......

□ نوشته شده در ساعت 07:38 توسط -

يك حلقه كامل. دست به دست. سينه به سينه. صورتك منو بگير و برو بينشون.
ببين كه چطور زنده ان......گر گرگر گر ......... مثل آتيش گرم و روشن. پسرك به موهاي دختر چنگ مي زنه. چه صدايي! هلال ماه تو آسمون تاب مي خوره. انگار با نواي چنگ به رقص در اومده. ببين كه چطور قصه ها شونو روي باد مي نويسن و از رگهاشون خاطره بيرون مي زنه؛ شكوه ديوونگي، ديوونت ميكنه....

اما اون گوشه. اون گوشه ي سرد تاريك. آدمك تنها ناله مي كنه..... عمو زنجير باف! زنجير منو نمي بافي؟ اگه مي بافي به زنجير او نا مي بافي؟ اگه بافتي ..... دلش پره. به زمين و آسمون بد و بيراه ميگه. عكس يه مترسك فلك زده وسط آينه، قلبشو منجمد كرده........

نقاب منو دوست داري يا آينه ي اون مرد رو؟ انتخاب با خودته ؟ ولي......... اگه نقابمو گرفتي بهش رنگي بزن كه يه روز تو آينه صورت خدا رو ببيني؛ حلقه ي تو يكي بزرگترين حلقه عالم خواهد بود.

« نثار تو اي نخستين بشري كه از مرز مي گذري
و غرق در اقيانوس بي منتهاي نيروي عالي
نه بيماري داري نه پيري، نثار تو باد اين دفتر، اي نخستين فرابشر» از «شاهين يك»

□ نوشته شده در ساعت 08:26 توسط -

ببخشين شما كجا «زنده گي» مي كنين؟
□ نوشته شده در ساعت 15:15 توسط -

كمك!من مي خوام بنويسم. جيغ بزنم، گريه كنم؛ اما كو كلمه كو صدا كو اشك!!

□ نوشته شده در ساعت 15:15 توسط -

Let's pretend... happy end...
Let's pretend... happy end...
Let's pretend... happy end...


Let's pretend...


□ نوشته شده در ساعت 07:40 توسط -

ما كه از گرما تو شمال بيرون نرفتيم. اما بعد از 4 ماه تونستم پارساترين بانوي شهر رو تموم كنم! با اين همه سر و صدا انتظار بيشتري داشتم. خيلي برام تكراري و سطحي بود. البته آقاي بنيتو پرث گالدوس ببخشن. من زياد صاحب نظر نيستم ولي آخه آدماش يه جوريشون مي شد. يه شهر بدجنس و مرتجع و سنگ دل. در مقابل يه نفر روشنفكر و .... كه ديگه خودتون حدس بزنين عاشق دختر خاله اي شدن كه خاله خشك مقدسه و برادر زاده اش رو كافر مي دونه و براي دينش از هيچ جنايتي روگردون نيست و .....چه داستان ساده و ماست مالي شده اي درس مي كنه. حالا كار نداريم به اينكه چه جوري طرفين با يه نگاه عاشق هم شدن يا چه جوري با يه بحث ساده خاله سنگ دل و بي رحم پي به كافر بودن يارو برد و..... به هر حال براي وخ پركني بد نبود.اما دلم مي خواد يه كتاب پيدا كنم برعكس اين. يعني مثلن همه روشنفكر و بدجنس باشن يه نفر مرتجع ولي نازك دل و خوب! شما سراغ ندارين؟
آخرشم كه بد تموم شد. يه ضد حال اساسي بود. بابا اين چه افه هايي ديگه. اولين بار كه اين جوري حالم گرفته شد فيلم بر باد رفته بود. خب بابا يه كتاب حرفاتونو بزنين آخرشو خوب تموم كنين آدم كيف كنه ديگه! مثل فيلم هنديا. همه به هم برسن. آدم بدا هم پشيمون شن و حداكثر بميرن. خيلي خوبه ها......

□ نوشته شده در ساعت 08:09 توسط -

سلام. خب من برگشتم بعد از دو ماه شلوغ پلوغ! تو اين مدت فقط سعي مي كردم اينجا زنده باشه. البته الان هم فكر جديدي ن........ه! دارم!! حداقل جدي تر. با اين شكل جديد و تر تازه. از دوستاني هم كه اين بغل رو خط خطي كردن وري وري ممنون. شما هم زحمت بكشين.كلي ممنون ميشم. حداقل اين سيستم سلام عليك رو تستش كنين. :P:D
اين چن وخته امحانات رو تر زدم......البته نه اونقدرها.....دو تا سفر رفتيم جاي شما خالي. البته كمتر نكته قابل ذكري داشت. به جز هواي فوق العاده گرم و نفس بر توي شمال. از من مي شنوين اون ورا نرين كه8 پشيمون ميشين خيلي.
الان اينجا صداي Desperado از eagles مياد. خيلي آرام بخشه. فعلن برم دنبال ليريكسش ....فعلن باي!
□ نوشته شده در ساعت 07:56 توسط -

سنگ هاي كوچيك كوه مي سازن؛
برگاي كوچيك سبز دشت و جنگل مي سازن؛
اما آدماي كوچيك و ضعيف آشغالدوني! گربه هم سرشو تو اين آشغالدوني نمي كنه.....
خيلي وخته كه اتاقم بوي گند زباله گرفته. فكر مي كردم اقلا از اين جا بتونم كمي عطر بگ.............ه كشيده شد اما!
روز به روز .............واي خدا! من چه جوري بزرگ شم آخه؟!!!

□ نوشته شده در ساعت 19:53 توسط -

عرض شوى كه ما مشغول كوبانيدن دهان محكمي به مشت ياوه كوياني مي باشيم كه مي كويند ما درس خواندن بلد نمي باشيم!
□ نوشته شده در ساعت 09:28 توسط -

I TRIED TO CATCH A COLD
AS HE WENT RUNNING PAST
ON A DAMP AND CHILLY
AFTERNOON IN AUTUMN.
I TRIED TO CATCH A COLD ,
BAUT BUT HE SKITTERED BY SO FAST
THAT I MISSED HIM-
BUT I'M GLAD TO HEAR YOU CAUGHT HIM:))


□ نوشته شده در ساعت 09:24 توسط -

يعني اون هسته گوجه سبز كه بچگيا كاشتم تو باغچه سبز شه هنوز يادشه بايد بياد بيرون؟ حقش همون سطل آشغاله بي مرام!
□ نوشته شده در ساعت 11:58 توسط -

اگه قرار بود هر بار كه پش سرم ميگن «بره به درك»، من ميرفتم درك، اونوقت اهالي حيوونيه درك پش سرم چي مي گفتن؟
□ نوشته شده در ساعت 11:57 توسط -

ميگم نمي شد طرف وقتي مي خواست قانون جاذبه رو كشف كنه مي رفت زير يه صخره شل و ول مي شست؟ اون وخ شايد من......خيلي ساده اس آخه!
اما نه! حساب كن خدا تا سيبو ضرب كن تو خدا خدا تا آدم ديگه كه ممكنه زير درخت بشينن. اون وخ شانس من ميشه يك تقسيم بر اون همه سيبادم! طرف پارتي داشته ديگه!
□ نوشته شده در ساعت 11:55 توسط -

خداييش حالا كه عصر كاغذ و اين حرفاس رو ميز من يه تل كاغذه. حالا اگه تو عصر پارينه سنگي زندگي مي كردم چي ميشد؟!!!!!
□ نوشته شده در ساعت 11:54 توسط -

گاهي بعضي تكه كلامها عصبي مي كندت. رفيق دوران بچگي ات كه فقط چند دقيقه فاصله داشته ايد، بعد از چند سال تعارف زدن به ديدنش بروي، بدون كمي شرمندگي با خنده بگويد «كجايي؟ خبري ازت نيست؟ كم پيدايي!» . چه جوابي داري جز اين كه همين دو كوچه پايين تر از تو بودم، تو همين صفحه خ هاي دفترچه تلفنت بودم....... كجا مي خواستي باشم؟!! حالا دعوا كه نبود، اين جوررفيق بازي ها خوبيش اينست كه خاطرات را مي كشد و با زنده كردن آنها ذوق زده ات مي كند. خدا مردگان دوست داشتني همه را زنده كند!

تست روانشناختانه اي: در زندگي با كدام دوستتان حال مي كنيد؟
- كدام دوست؟!
- حال مي كنم؟!!
- زنده گي مي كنم؟!!
- با همه كساني كه با آنها زنده گي مي كنم حال مي كنم.
(با تشكر از وحيده براي اين جوك)

حال فعلي: گرمازده، خسته، راضي؛
كشف امروز: Sash – Adelante
□ نوشته شده در ساعت 19:27 توسط -

ای بابا! این خورشیدم که تقلبی بود! فقط داغ بود....اوخخخخخخخخخ... این آسمون هنوز سیاهه, حیف میخ طویله. حیف دست من, حیف ماه حیوونی..... خورشید پولکیه بی نور.
□ نوشته شده در ساعت 17:02 توسط -

این خبرگزاری جدید, جار زده که این نامه ویروس آلرته (فايلJ(dbgmgr.exe خالی بندی بوده....( سالک توضیح داده). ولی من که اون کارو کردم و هیچ بلایی هم سر ویندوزم نیومد. خلاصه که کلی پیش رفقا خجل شدیم......
□ نوشته شده در ساعت 16:47 توسط -

دیالوگ:
---آقا 50 تومنی داری؟
-این پاره اس
----بده بابا این افغانیه چه می فهمه
--آقا تو رو خدا افغانی سوار ماشین نکن. مخصوصا وقتی خاونم سوار می کنی
-----خانوم والا من خودم ندیدم
......
□ نوشته شده در ساعت 16:18 توسط -

آي واي! ميخ طويله هم به اين ديوار بلند سياه فرو نمي ره. بايد دريل بيارم.........
اووووووووووخخ! سوختم يكي بياد اين خورشيد رو از دست من بگيره، چقدر داغه......................

□ نوشته شده در ساعت 17:11 توسط -

امشب می خواهم خورشید را دوباره به آسمان سنجاق کنم.
□ نوشته شده در ساعت 07:38 توسط -

راستی فراموش نكنيد:بگوييد تا بر سنگ قبر من بكنند، اين ازان کسی است که نامش بر آب نوشته شده است. «ج.گ»

□ نوشته شده در ساعت 00:56 توسط -

تعدادی از نقطه نظرات بی پايه و اساس متکی بر منطق اصيل ضرورت تداوم انديشه خود محوری دسته جمعی:
يكي از راه دور, با يه دسته ……………چماق مياد. اونو بلند می کنه محکم می کوبه تو سر………… اون آدمی که بغل دست توه. همون که داشت اون چاقو رو میک……………..شيد از دست اون يكي که بدون هيچ دليلي می خواست سر به تن ……… اونی که از راه دور مياد نباشه. تو اما مشکلت اينه که آيا به هر حال اون چماق به چه ميزان حق داشت که بخوره تو سر اونی که می خواست سر به تن اون يكي نباشه؟!!! آیا اساسا نمی بایست برای هر چماق قانونی تدوین شود که به راستی چه هنگام محق به ارایه کردن ضربه نهايي خواهد بود؟ این گونه نتيجه گرفته می شود که مشکل در عدم وجود شرافت حرفه ای در واعظ اولیه قانون چگونگی وضع قوانین مربوط به بی قانونی است……..

به هر حال این گونه چالشهاست که در ایجاد ذهنیت واقع گرايانه متاثر از اومانيسم درونگرا موجب می شوند……….شرافت به آشغالی موضوعه و نسبی تبديل شود که تنها معيار سنجش آن اعتقاد داشتن به نقطه نظری استهزاء آمیز و بی پایه است که اصولا هرگونه سعی در حفظ شرافت را گستاخانه بی شرفی معرفی می کند ………و اين گونه با رهاسازی اندیشه انسان معاصر از جمود و اسارت در دام های توافق شده بشر پيشين, که نابخردانه کل را جزيي از جزء می دانست حرکتی به سمت آينده نوين را پايه ريزي کند. در اين ميان بار اصلی بر دوش روشنفکرانی است که………… تنها می کوشند نوعی روشنایی دروغین به این شب سیاه ببخشند. همانها که بند را با بند باز می کنند و بت تابو شکنی را علم می کنند و بدین گونه است که از مهرپرستی به نا خدا پرستی رسیده ایم. جان کلام این که امروز ديگر نمی توان به هر صورت روی انسانيت حساب ويژه ای باز کرد تنها می توان به اين دلخوش بود که به هر حال…….امروز بشر در حال گذار از بی منطقی جمعی, به منطق خود محوری فردگرايانه است ………و ……و ……و ....و ...و.. و .و و و

□ نوشته شده در ساعت 18:57 توسط -

من مجبور بودم.....بايد اون كارو ميكردم. اين حقه منه كه بخوام..... به هر حال اميدوارم منو درك كني. با اين كه تازه داشتم عادت مي كردم و خودمو پيدا مي كردم؛ بايد مي رفتم! اصلا اونجوري خوشم نميومد! از اين به بعد هم يه آدم غريب و تنهام. مسافر غريبش خوبه!
□ نوشته شده در ساعت 18:14 توسط -

بوسه

گفتمش:
- «شيرين تريت آواز چيست؟»
«ناله زنجيرها بر دست من»
گفتمش: « آن گه از هم بگسلند؟...»
خنده تلخي به لب آورد و گفت:
«آرزويي دلكش است اما دريغ!
بخت شومم ره بر اين اميد بست.
و آن طلايي زورق خورشيد را
صخره هاي ساحل مغرب شكست!....»
گفتمش: -«اما دل من مي تپد.
گوش كن اينك صداي پاي دوست!»
گفت:«اي افسوس، در اين دام مرگ
باز صيد تازه ي را مي برند،
اين صدي پاي اوست!»

گريه اي افتاد در من بي امان.
در ميان اشكها پرسيدمش:
«خوش ترين لبخند چيست؟»
شعله اي در چشم تاريكش شكفت،
جوش خون در گونه اش آتش فشاند،
گفت:
«لبخندي كه عشق سربلند
وقت مردن بر لب مردان نشاند.»
من ز جا بر خاستم،
بوسيدمش.

««ه.الف. سايه»

□ نوشته شده در ساعت 13:27 توسط -

Less Is More!
□ نوشته شده در ساعت 18:28 توسط -

شخص نابينا گفت:« بعدا مي بينمت». ناشنوا گفت :«يادت نره بهم زنگ بزني». با هم دست دادن و رفتن سريال «صداي كر كننده ي تنهايي» رو ببينن و بشنون!

□ نوشته شده در ساعت 08:23 توسط -

I started with nothing and I've got most of that left
□ نوشته شده در ساعت 13:28 توسط -

هيش دقت مي كنين چقدر بعضي وقتها حرفامون تهوع آور و مشمئز كننده ميشه؟ ....نه؟!!!! پس از اين به بعد بيشتر دقت كنين. شايد دوزاريتون افتاد!
□ نوشته شده در ساعت 11:21 توسط -

مهر مي ورزيم......
جام دريا از شراب بوسه لبريز،
جنگل شب تا سحر شسته تن شسته در باران،
خيال انگيز!
ما به قدر جام چشمان خود، از افسون اين خمخانه سرمستيم
من در اين احساس:
مهر مي ورزيم پس هستيم!



□ نوشته شده در ساعت 22:56 توسط -

قصه تاريخ!
اين قصه لعنتي ارزششو نداره كه سرش دعوا بشه. يه مشت دروغ و راسته كه بهم پيچيده شده و شده بلاي جون آدما. كي مي تونه مدرك رو كنه كه فلان كس فلان كارو كرده يانه. فلا ن حرفو زده يانه. مگه دوربين بود كه عكس بگيري يا ضبط ضوت بود كه.......
تو چه مي دوني از شرايطي كه فلان حرف مهم گفته شده. راستي چه جوري مطمئني كه اسكندر مقدوني بحق بود يا شاهاي ايراني؟ از كجا معلوم اون كتيبه هاي داريوش و كوروش حقيقي باشه؟ من كه ميگم يه بازي سياسي بوده. مگه نه اينكه ديكتاتورها هنوز از خودشون تنديس عدل ميسازن؟ راستي باورت ميشه قصه كشتي نوح رو؟!!!! ...... ولي خداوكيلي اين رستم گنده بك به جز ميخوارگي و آدم كشي كاري بلد بود؟ يادم اومد! پسرشم كشت! راستي توي زرتشتي چرا قديما دو تا خدا داشتي ؟!!!

آهان! داره يواش يواش دعوا شروع ميشه: خاك بر سر عربت كنن، تو مي دوني داريوش........ اي بي دين اين كلام خداس..... چيه اسكندر دوست شدي؟!! نديدي اون چيكار كرد.........برو عرب بوگندو! اون موقع كه تو سوسمار مي خوردي من خداپرست بودم!

خب اينجوري كه نميشه پند از تاريخ! ميشه كلاه تاريخ يا چه مي دونم، گير سه پيچ تاريخ.
من ميگم اگه امروز كسي گفت قبلا فلان، ما بگيم قبول همون كه تو ميگي؛ مهم اينه كه اون امامي كه تو قبول داري اون داريوشي كه تو مي پرستيش، همونيه كه خودت ميگي( و مي خواي!) نه اون چيزي كه خودش بوده. من اگه ميگم علي، به امامي معتقدم كه شناسنامه اش پر از خوبي و نيكي و جوونمرديه؛ اون مزخرفايي كه تو ميگي حرفاي امام من نيس........ من اگه امروز مسيحيم، مسيحم پاكه، مريمم فرشته اس، خدام مهربونه؛ كشتي نوحم راسته.......

تا در طلب گوهر کانی، کانی // تا در طلب لقمه نانی، نانی
اين نکته به پند گر بدانی، دانی // هر چیز که در طلب آنی، آنی

Ok?!!

□ نوشته شده در ساعت 22:35 توسط -

اين اتوبوس جهانگردي سالي يه بار از اين جا رد ميشه، اونم درست وقتي من مي خوام از خيابون رد شم....
□ نوشته شده در ساعت 20:52 توسط -

تصور كن.... تو هواپيما نشستي داري مي ري ناكجا آباد. بقل دستت يه كس نشسته....
يه دوربين ميندازي اون پايينا....... يه حياط خيلي خيلي بزرگ. يهويي يه عده رو مي بيني كه از اين ور حياط عينهو مسابقه مي دون اون ور..... يه چيزهايي اون گوشه ديوار ور مي دارن؛ ولي چن نفر دست خالي مي موندن....... چند لحظه بعد دست خالي ها رو زمين دراز كشيدن....آهان فهميدي! اون چيزها تفنگ بودن. اما اونها كه مردن؟!!!!
تو دفترت مي نويسي: امروز زمين خوني شد. گرگها بچه هاي معصوم رو پاره كردن.......
يه نگاه به بغل دستيت مي كني....اون نوشته امروز شورشي ها سر جاشون نشستن. اگه اينطور نمي شد همه در خطر بودن........
عصبي ميشي. «- تو سنگدلي!!» «---تو احمقي!»
«- تو نمي بيني؟!» «---تو نمي فهمي؟!!!»
نزديكتر...........
توي حياط....با ديوارهاي بلند. در باز ميشه. رييس داد ميرنه: حركت.....ده تا دونده ......8 تا تفنگ.....دوباره دراز نشست. دوبااره مرگ.... رييس مي خواس ببينه كي بهتره........
تو دفترت مي نويسي:
قاتل:من-------- جرم: خوش بياري
مقتول: من-------- گناه : بد بياري
عامل اصلي:رييس!رييس!رييس!------انگيزه: آزمايش.
حكم: حرف حرف رييسه!

□ نوشته شده در ساعت 20:34 توسط -

از تو متنفرم سوراخ فوري!!!
□ نوشته شده در ساعت 14:11 توسط -

دل تو هم بر مرگ ماهي ها نمي سوزد؟!!!!!!
□ نوشته شده در ساعت 18:57 توسط -

ولي مگه نه اينكه رشوه دادن و گرفتن هم يكي از خصوصيات هر آدميه؟ فكرشو بكن؛ اگه قرار باشه اين بده بستونها نباشه چقدر زندگي تو چارچوب اون نظمي كه رشوه دادن و گرفتن رو محدود مي كنه يكنواخت و كسل كننده مي شه!

□ نوشته شده در ساعت 20:15 توسط -

بر خاک جدي ايستادم...
بر خاک جدي ايستادم
و خاک، به ‌سانِ يقيني
استوار بود.
به ستاره شک کردم
و ستاره در اشکِ شکِّ من درخشيد.

و آن‌گاه به خورشيد شک کردم که ستاره‌گان را
هم‌چون کنيزکانِ سپيدرويي
در حرم‌خانه‌يِ پُرجلال‌اش نهان‌مي‌کرد.

ديوارها زندان را محدود مي‌کند
ديوارها زندان را
محدودتر نمي‌کند.

ميانِ دو زندان
درگاهِ خانه‌يِ تو آستانه‌يِ آزادي است
ليکن در آستانه
تو را
به قبولِ يکي از آن دو
از خود اختياري نيست!

از«احمد شاملو»
□ نوشته شده در ساعت 19:56 توسط -

فعلا که ژوسپن کنار رفت. نی دونم چه کرمی گرفتم که این ژان ماری لوپن تو فرانسه اول شه. میگن از اون نژاد پرستهای عوضیه. تو مایه های هایدگر اتریشیه. همشهری نوشته بود گرایشهای ضد یهود داره و عامل محبوبیتش مخالفت با مهاجرها و کلا خارجیاس. حتی یه بار به خاطر اینکه می خواسته واقعی تر به کوره های آدم سوزی هیتلر نگاه کنه، دادگاه فرانسه کلی جریمه اش کرده. ولی از بس گفتن لابی صهیونیستها و ال و بل آدم هوس می کنه، یکم از اینها رییس بشن. یادتونه سر هایدگر آقایون دموکراسی! چه قشقرقی راه انداختن؟ دوباره یه حالی می کنیم. حالا اونهم کاری نتونس که بکنه......
□ نوشته شده در ساعت 19:24 توسط -

من مست مستم بابا حيدر مدد
من مست مستم با با حيدر مدد
من حق پرستم بابا حيدر مدد
من مست مست....
من حق پرستم......
□ نوشته شده در ساعت 09:36 توسط -

من زردم؟!!! تا حالا فكر مي كردم طوسيم... مثل رنگ اين كنار.... خاك گرفته ولي خوشگل.يا اقلا اين بنفش پشت سرم......زرد؟!!! حالمو بهم مي زنه..
تنها چيزي كه ندارم great sense of humur ه! يه من عسل هم..... بابا اينم كوييز بود؟
<
You are very perceptive and smart. You are clear and to the point and have a great sense of humor. You are always learning and searching for understanding.

Find out your color at Stvlive.com!

....................................................................................
يه ربع بعد...... بعدش پرسيد چه رنگي مي خواي گفتم بنفش:
You surround yourself with art and music and are constantly driven to express yourself. You often daydream. You prefer honesty in your relationships and belive strongly in your personal morals.
خوب. اين بهتر شد. بجز اعتماد بنفس كه چاخان بزرگيه

□ نوشته شده در ساعت 16:13 توسط -

پيام آور، اومده جاي تماشاگران. اين بار سيامك رحماني خودش سردبيره و به هر كي خواستن دري وري گفتن. واقعا جاشون خالي بود اين دو ماهه. يكم براشون پپسي باز كنين.
«ما مبهوت زل زده ايم به ماه» گفنگوي سيامك با محمد علي سپانلو.
ايول سيامك!

□ نوشته شده در ساعت 16:11 توسط -

Kazaa كار كردين؟ مردم فايلاشونو اشتراك ميزارن. هر لحظه حدود 1.5 مليون نفر آنلاينن. سرعت بالا، جديد ترين آهنگهاي روز، كولاك!
من عذاب وجدان گرفتم. بعضيا چقد روحيه تشريك مساعي جمعي! دارن.(آقا هر چي فكر كردم يه كلمه بهتر به كله ام نيومد!) مي دونين، بقيه user ها معمولا هر كدوم كلي فايل اشتراك گذاشتن. مهم اينه كه اين كار هيچ سودي براشون نداره ولي خب كمك مي كنن ديگه. ولي من تا ببينم كسي داره از من upload مي كنه سريع cancel مي كنم. گور باباش..... انگاري حناق ميگيره آدم. نمي دونم يعني همه ايرانيا اينجوري شدن؟
□ نوشته شده در ساعت 23:54 توسط -

خب. ايشون چي رو مي خواد ثابت كنه؟ چه كيفي داره لجن مال كردن چيزي كه يه عده بهش معتقدن؟ حالا تو بگو خرافات....... مهم اينه كه هيچ كس اين روزها اصلا خبر نداره از اون حرفا. مي خواي روشنفكريتو نشون بدي؟ نه داداش! خراب كردن آسونه. مي خوام بدونم خودت چي فكر مي كني. بگو تا.........
□ نوشته شده در ساعت 23:54 توسط -

مرد
كنار تمام پنجره هاي جهان ايستاد
و براي تمام كودكاني كه مي رفتند
تا بميرند
دست تكان داد.
زن
بر صندلي كنار پنجره نشست
با دستمالي از منجوق هاي سرخ.
دستي تكان نداد
اشكي نريخت
تنها به برهوت نگريست
و حباب هاي صابوني كه
كودكان مرده
دمي پيش به هوا فرستاده بودند

«تنديس مه» از كسري عنقايي

آره اين جنگ فلسطين نيست. ويتنامه. ولي مگه فرقي مي كنه؟ جنگه ديگه! مهم اينه كه ما هنوز نتونستيم از اين همه جنگ به بينش بي طرفي برسيم. هنوز همون بچه هه هستيم كه اون آقاهه برامون دست تكون ميده تا بميريم. حالا واسه سرزمين موعود، واسه ارمان كمونيستي، واسه ارتش آمريكا تو ويتنام، واسه همكيشها ......
□ نوشته شده در ساعت 18:51 توسط -

توي يه روزنامه اين شعر شير و گرگ و رو به مولانا رو ديدم. يادم افتاد انگار دوران ابتدايي توي كتاب ادبيات بود. داستان اون سه تا بود كه به كوهسار رفته بودن بهر شكار و گاو كوهي و بز و خرگوش زفتي شكار مي كنند. شير به آزمايش دست مي زند
شير چون دانست آن وسواسشان//وانگفت و داشت آن دم پاسشان
ليك با خود گفت؛ بنمايم سزا// مر شما را اي «خسيسان گدا»
........
گفت شير:اي گرگ، اين را بخش كن //معدلت را پخش كن اي گرگ كهن
نايب من باش در قسمت گري// تا پديد آيد كه تو چه گوهري؟
گفت: اي شه،گاو وحشي بخش توست// آن بزرگ و تو بزرگ و زفت و چست
بز مرا كه بز ميانه است و وسط // روبها، خرگوش بستان بي غلط
شير گفت اي گرگ چون گفتي بگو//چون كه من باشم تو گويي ما و تو!
.......
گفت پيش آ اي خري كو خود بديد // پيش آمد پنجه زد او را دريد
چون نديدش مغز و تدبير رشيد // در سياست پوستش از سر كشيد
گفت چون ديده منت از خود نبرد // اين چنين جان را ببايد زار مرد
چون نبودي فاني اندر پيش من // فرض آمد مر ترا گردن زدن
..........[ نوبت روباه ميشود.:]...
سجده كرد و گفت: كين گاو سمين // چاشت خوردت باشد، اي شاه امين
وين بز از بهر يانه روز را // يخنيي باشد شه فيروز را
وان دگر خرگوش را بهر شام هم // شبچره اي شاه با لطف و كرم

حالا حساب كنيد اين شعر توي كتاب دبستان چي كار مي كنه. فكر كنم اسم درس هم عبرت بود. حالا هي بگو عدالت، اين تمثيل واسه بچه اي كه از عرفان نمي دونه به جز آموزش دورويي و نون به نرخ روز خوري چيه؟ توي ادبيات فارسي اينهمه تمثيل ساده هست، بايد انگشت بزاريم رو اين يكي تازه اونم خلاصه شده . تازه اونم با معلمايي كه نهايتا نظم رو به نثر تبديل مي كنن بي هيچ توضيحي.....

مي دونين. من خودم هنوز درست نمي فهمم...... فكر مي كنم اين شيره مظهر حقه و منظور هم همون طور كه مولانا گفته فاني شدن در راه حقه. كه گرگ و روباه نماينده انسانها هستند كه نجات انها در گرو تسليم. و نبايد به دنبال جايگاهي برابر با شير باشند.......

اما خودمونيم، بريد اين مقاله بنيانو بخونين: آداب سخن گفتن با بزرگان. از بنيان بعيده. اين شعر و چندتا شعر ديگه از بزرگان آورده و نتيجه گرفته كه:«...در اين گفتگوها، معني و مفهوم عدل، در ترازوي منزلت و قدرت جسماني اقتصادي سنجيده مي شود. كسي كه ضعيف و فقير و ناتوان است، اگر اين شيوه ارزيابي عدل و انصاف را نياموزد، با جان خود بازي كرده است ....» واقعا برداشت احمقانه تر از اين نبود؟ بازم به كتاب بچه ها! ....

□ نوشته شده در ساعت 18:49 توسط -

بارون مياد شر شر.... پشت خونه .......

□ نوشته شده در ساعت 17:29 توسط -

اي بابا! نشد كه همش چيزاي بد بد زندگي رو بگين. يه خورده هم ول كنيد اين حقوق زنان و بچگان و آدمها رو. يعني شما اصلا لحظه خوش تو زندگي ندارين؟ يعني ما ايرانيا به جز غم و گريه و خريت مشخصه ديگه يي نداريم؟ مثلا فكر مي كنين، اونهايي كه همه ي حقاشونو از هم ديگه گرفتن خوشبخت شدن؟ چقدر مي خواين تكليف دنيا و تاريخ و فلسطين و ايران و امريكا رو مشخص كنين؟ فكر مي كنين اينها اهميتي داره در مقابل زندگي خودتون كه هدر ميره؟
بخدا ميشه به زور روسري سر كرد ولي خوشبخت بود. ميشه آستين كوتاه نپوشيد ولي احساس سبكي كرد. نمي دونم، واقعا انقدر مهمه كه بچه بوديم كچلمون مي كردن تو مدرسه ها؟ چه مي دونم فيلماي خشن نشونمون مي دادن و هزار كوفت و زهر مار ديگه.....انقد لجم مي گيره اين بچه هاي تحكيم وحدت رو تو دانشگاه مي بينم. همچين از آزادي و عدالت حرف مي زنن، انگاري قراره اتفاقي بيافته. نه داداش! داري عمرتو هدر مي كني. عدالت كجاس؟ چيه؟ اين كه يه بچه شيش ساله با لباس پاره ، روزنامه جامعه بگيره دستش داد بزنه سيامك پورزند آزاد شد؟ نه آقا! هرچي ميكشيم از همين آقايون آزادي خواهه! تو خيلي آدمي، انسان دوستي يه بار دست كن تو جيبت، پنجاه تومن بده به اون پسره يه آدامس ازش بخر. واسه اون بيچاره فرقي نمي كنه رييس جمهورش بوش باشه يا خاتمي،خزعلي و نيچه براي اون يكي هستن.گرسنگي سرنوشتشه. آزادي حرفه. عدالت حرفه........
تو خودت.......باشه بعد!

نثار آن شيطاني كه به خواست خدا در هريك از ما هست. به شرط آن كه كمتر شيطاني كند در ما، به خواست خدا!

...................................................................................
من يه اشكالي دارم، حوصله فكر كردن ندارم. چركنويسم همينجاس. حالا شعر و رمان و فلسفه هم كه نمي گم. چرند ميگم به معناي واقعيش. اگه يه وقت هوس كردم، يه كلمه بي خود رو پاك كنم، به كجا بر مي خوره؟ با با چرند گفتن كه اين حرفا رو نداره. چقدر به چيزاي بيخودي گير مي دين؟
□ نوشته شده در ساعت 17:49 توسط -

من كه گذشتم از عشق

مردم ز بس پوييده ام، بيچاره من، ديگر مپو! گردن تفو! اي فرشته، اي پري، جاني تو يا دختري؟ مي خواهمت من مرو، بازآي و مَرَم كه به عشق قسم نبود به دلم مگر آرزوي نگاهي و بس. گاهي تو بيا و بنشين و من بپرستمت، زين هم تو داري دريغ، ماتم مات! بايد كه نازت كشيد؟ هيهات! اي جاذبه آفرينا چون سرشت مردم را چنان سرشته اي كه سعادت ما بي عشق، شوخي تر از خود سعادت است يا نياز ما را بپرداز يا وا نياز.

□ نوشته شده در ساعت 22:34 توسط -

آهاي كسي كه چند هفته پيش به من گفته بودي حقه باز. حقه باز خودتي. من از خودم مطمئنم. ولي تو چي؟ كاري كه تو مي كني، معنيش چيه؟ كاش مي تونستم مثل خودت باهات حرف بزنم. كاش همون موقع مي شناختمت.
□ نوشته شده در ساعت 23:45 توسط -

در اضطراب دستهاي پر، آرامش دستان خالي نيست خاموشي ويرانه ها زيباست

□ نوشته شده در ساعت 10:40 توسط -

ما چطور مي تونيم واسه مردمي كه پنجاه ساله دارن مردن نزديك ترين كسانشون رو مي بينن _ اسراييلي يا فلسطيني _ حكم صلح صادر كنيم؟ گفتنش آسونه، و احترام برانگيز البته! جنگ يه مسابقه اس. نمي شه گفت كي حق داره. جنگ امروز ادامه خواهد داشت. مذهب بهانه اس.چيزي كه هست دعوا سر زمينه و هيچ طرف هم فرصت اينو نداره كه صبر كنه و از خودش بپرسه كه چرا؟ اما........
اما براي ما مي تونه يه فرصت باشه. كه خيلي از تعصبات وحشيانه وطن دوستي رو دور بريزيم. احساسي كه هميشه بر انديشه انسان دوستي ما غلبه داشته. كه ايراني و عرب و كرد و اروپايي، برامون آدم باشن، نه هموطن و سوسمارخور و استعمارگر. كه گلوي خودمون رو واسه 3 تا جزيره (كه مال ما هم نبوده) پاره نكنيم. هورا نكشيم كه فلان شاهمون، هر وقت گرسنه مي شد، به يه جا حمله مي كرد و اون موقع عكسمون رو نقشه اين هوا بود. كه يه كم فكر كنيم ببينيم، كي گفته مردم اين ور خط از نژاد اصيل آريايي هستن و مردم اون ور خط از نژاد سوسمار خور عرب؟ چرا ما كه اين همه واسه چنگيز خط و نشون مي كشيم، وقتي حرف از نادر مياد، تو دلمون احساس غرور مي كنيم؟
هزارها ساله كه بشر، داره به خاطر بردن يه تيكه از يه سرزمين، آدم مي كشه و اين جنگ ادامه خواهد داشت تا روزي كه انديشه انسان دوستي بر تعصبات ملي و مذهبي ارجحيت بگيره.
آيا دوره روزي كه خط كشي هاي سرزميني از اطلس هاي جغرافيايي پاك بشه ؟ كي ميدونه، بايد منتظر بود.......

□ نوشته شده در ساعت 10:37 توسط -

خيلي شانس آوردي اگه بتنوني وقتي لازم نيست حرف بزني خفه شي!
□ نوشته شده در ساعت 08:09 توسط -

يك چيزك ديده ام در يك مجله(انديشه و هنر). شعري منثور از اُدِن انگليسي و معاصر، به همراه ترجمه ي جالبي از پروين گرانسايه:

در گرمابه، در رهروي زيرزميني يا در نيمه ي شب، نيك مي دانيم كه شريرانيم نه شوربختان، كه روياي يك دولت كامل يا زندگي بي دولت، كه پرواز كنان بدان مي پناهيم، پاره يي از باد افره ماست. پس بياييد تا، لاد بر اين، تائب گرديم اما بي هيچ نگراني، از آن كه قدرتها و روزگاران، خدايان نيستند بل ارمغانهاي ميرنده ي خداوند؛ بياييد شكست هامان را خستو شويم، اما بي هيچ اندوهي، از آن كه جامعه ها و اعصار، همه خردگاني ناپايدارند، گذردهندگان فرصت جاوداني تا ملكوت آسمان ها فراز آيند، نه به روزگار كنوني و نه به روزگار آينده ي ما كه در انباشتگي زمان.

□ نوشته شده در ساعت 21:48 توسط -