درسته كه بي ربطه ولي ابن شعر منو به ياد اخوان مياندازه، با تعابير و تركيبات پرمغز و تكان دهنده. موزون و بديع. صداي بغض حباب، وسوسه ساحل، آيه هاي نارس امواج .........
ديگر سلام معني خود را نمي دهد
ديگر بهار عرصه رويش نمي شود
ما را ميان حادثه پرواز داده اند
در بستر موازي آتش ميان دود
در پيچ و تاب پوچي و پيچك
ميان هيچ
دريا صداي بغض حبابي شد
كه آيه هاي نارس امواج را
در امتداد وسوسه ساحل
تكرار مي كنند......
«شكوه سپه زاد»
□ نوشته شده در ساعت 18:16 توسط -
![[Powered by Blogger]](http://buttons.blogger.com/bloggerbutton1.gif){kind=small}