يك حلقه كامل. دست به دست. سينه به سينه. صورتك منو بگير و برو بينشون.
ببين كه چطور زنده ان......گر گرگر گر ......... مثل آتيش گرم و روشن. پسرك به موهاي دختر چنگ مي زنه. چه صدايي! هلال ماه تو آسمون تاب مي خوره. انگار با نواي چنگ به رقص در اومده. ببين كه چطور قصه ها شونو روي باد مي نويسن و از رگهاشون خاطره بيرون مي زنه؛ شكوه ديوونگي، ديوونت ميكنه....

اما اون گوشه. اون گوشه ي سرد تاريك. آدمك تنها ناله مي كنه..... عمو زنجير باف! زنجير منو نمي بافي؟ اگه مي بافي به زنجير او نا مي بافي؟ اگه بافتي ..... دلش پره. به زمين و آسمون بد و بيراه ميگه. عكس يه مترسك فلك زده وسط آينه، قلبشو منجمد كرده........

نقاب منو دوست داري يا آينه ي اون مرد رو؟ انتخاب با خودته ؟ ولي......... اگه نقابمو گرفتي بهش رنگي بزن كه يه روز تو آينه صورت خدا رو ببيني؛ حلقه ي تو يكي بزرگترين حلقه عالم خواهد بود.

« نثار تو اي نخستين بشري كه از مرز مي گذري
و غرق در اقيانوس بي منتهاي نيروي عالي
نه بيماري داري نه پيري، نثار تو باد اين دفتر، اي نخستين فرابشر» از «شاهين يك»

□ نوشته شده در ساعت 08:26 توسط -