آرش کمانگیر نشانی از جامعه استبداد زده و تحقیر شده است که سعی دارد با ساختن اسطوره های خیالی عقب ماندگیهای تاریخی خود را بپوشاند. قهرمانی که با انداختن یک تیر مردم زبون و بدبخت را از چنگال روسپی نامردمان نجات می دهد. مردم هم کاری جز انتظار و دعا نمی توانند بکنند.
این تلقی اهانتی است برای عقل. پس مردم چکاره بودند؟ رمه ای در دست چوپان؟ که این چوپان گاه سفاک است و گاه انسان دوست و شفیق؟
فکر می کنم دلیل خیلی از تیره روزی های ما باور قلبی به این اسطوره ها بوده. توی این چند ده سال اخیر اگر هم مردم خودشان کمی جلو رفته اند در نیمه راه کار را به اسطوره های خود ساخته شان سپرده اند که یا نتوانستند کمان را بکشند و یا به عمد آن را به طرف زمین نشانه رفتند. این اسطوره ها هر قدر هم صداقت داشتند نمی توانستند به تنهایی بار نگاههای امیدوار و منتظر مردم را به دوش بکشند. مردمی که فقط بفکر فرار بودند ولی نمی دانستند بکجا. دیگر دعاهای مادران و دختران هم کارگر نبود. آرش و رستم و اسفندیار و.... هم نبودند که بتوانند یک تنه ایران را خالی از انیران کنند.
این یک مریضی فکری است که هنوز هم مایه درجا زدن ماست. ذهنیتی که اگر چه به زبان نمی آوریم اما تنها راه نجات را همان می دانیم. همه مان آرزو می کردیم که کاش آرشی داشتیم.کاش حداقل خاتمی کمی شبیه مصدق بود. اما نمی دانم که آیا آن روز باز هم تسلیم تبلیغات توده ای ها وخودفروشی های شعبان بی مخ ها می شدیم یا نه؟ هنوز هم تنها کاری که می کنیم گریستن به یاد آن اسطوره های خیالی [ به همراه اسطوره های خودساخته جدید] از دست رفته مان است. بزرگانی که بیشترشان به دست نابرادران هم خونشان شکسته شدند.
شبح به جا گفته بود که وای بر ملتی که قهرمانانش را فراموش کند. ولی این را هم اضافه کنیم که وای بر ملتی که هيچ جیز ندارد به جز ياد قهرمانانش.


□ نوشته شده در ساعت 15:15 توسط -