ما چطور مي تونيم واسه مردمي كه پنجاه ساله دارن مردن نزديك ترين كسانشون رو مي بينن _ اسراييلي يا فلسطيني _ حكم صلح صادر كنيم؟ گفتنش آسونه، و احترام برانگيز البته! جنگ يه مسابقه اس. نمي شه گفت كي حق داره. جنگ امروز ادامه خواهد داشت. مذهب بهانه اس.چيزي كه هست دعوا سر زمينه و هيچ طرف هم فرصت اينو نداره كه صبر كنه و از خودش بپرسه كه چرا؟ اما........
اما براي ما مي تونه يه فرصت باشه. كه خيلي از تعصبات وحشيانه وطن دوستي رو دور بريزيم. احساسي كه هميشه بر انديشه انسان دوستي ما غلبه داشته. كه ايراني و عرب و كرد و اروپايي، برامون آدم باشن، نه هموطن و سوسمارخور و استعمارگر. كه گلوي خودمون رو واسه 3 تا جزيره (كه مال ما هم نبوده) پاره نكنيم. هورا نكشيم كه فلان شاهمون، هر وقت گرسنه مي شد، به يه جا حمله مي كرد و اون موقع عكسمون رو نقشه اين هوا بود. كه يه كم فكر كنيم ببينيم، كي گفته مردم اين ور خط از نژاد اصيل آريايي هستن و مردم اون ور خط از نژاد سوسمار خور عرب؟ چرا ما كه اين همه واسه چنگيز خط و نشون مي كشيم، وقتي حرف از نادر مياد، تو دلمون احساس غرور مي كنيم؟
هزارها ساله كه بشر، داره به خاطر بردن يه تيكه از يه سرزمين، آدم مي كشه و اين جنگ ادامه خواهد داشت تا روزي كه انديشه انسان دوستي بر تعصبات ملي و مذهبي ارجحيت بگيره.
آيا دوره روزي كه خط كشي هاي سرزميني از اطلس هاي جغرافيايي پاك بشه ؟ كي ميدونه، بايد منتظر بود.......

□ نوشته شده در ساعت 10:37 توسط -