در كاربردهاي «...». به شيوه رياكاران.
عموما، «...» در معناي «و غيره» و به منظور اجتناب از زياده گويي در مورد موضوعات روشن و پذيرفته شده به كار نمي رود.
مثلا مي شود به اين معنا استفاده شود كه: « همه آن چيز هايي كه مي دانيد و گمان مي بريد كه نمي دانم، مي دانم!» به زبان ديگر « خود را صاحب معلوماتي وانمود مي كنيد كه خودتان مي دانيد آن ها را نمي دانيد.». نوعي رياكاري مدرن و كودكانه!
و شايد، كاربرد ديگر وقتي است كه از به زبان آوردن موضوعي هراس داريد، يا آن قدر مطمين نيستيد كه اين اصلا درست باشد يا نه. مي خواهيد به اين وسيله حرف اصلي را در لفافه گفته باشيد كه هم براي «عده اي» اظهار فضل كرده باشيد، و هم دستتان براي «عده اي ديگر» كه احتمال مي دهيد، كمي عاقل تر باشند، رو نشود. نوعي رياكاري مدرن و مذبوحانه!
به هر حال نبايد به متني كه بيش از حد و خارج از عرف از ... استفاده مي كند، چندان اعتماد و حتي اعتنا كرد!
نمي دانم، آيا اين نوشته به نوعي اعتراف به حساب مي آيد يا نه؟! حقيقت آن است كه طرح اوليه همان بود، اما.... مي بينيد؟! اين هم يك نمونه ديگر! اصلا كار سختي نيست!



□ نوشته شده در ساعت 22:07 توسط -