بر خاک جدي ايستادم...
بر خاک جدي ايستادم
و خاک، به ‌سانِ يقيني
استوار بود.
به ستاره شک کردم
و ستاره در اشکِ شکِّ من درخشيد.

و آن‌گاه به خورشيد شک کردم که ستاره‌گان را
هم‌چون کنيزکانِ سپيدرويي
در حرم‌خانه‌يِ پُرجلال‌اش نهان‌مي‌کرد.

ديوارها زندان را محدود مي‌کند
ديوارها زندان را
محدودتر نمي‌کند.

ميانِ دو زندان
درگاهِ خانه‌يِ تو آستانه‌يِ آزادي است
ليکن در آستانه
تو را
به قبولِ يکي از آن دو
از خود اختياري نيست!

از«احمد شاملو»
□ نوشته شده در ساعت 19:56 توسط -