گفتگوي ابراهيم حاتمي كيا با علي مير ميرزايي
به من مي گفتند تو از حاج كاظم (آژانس)دفاع كرده اي از مردم نه! همين خيلي بغض دارد. يعني اين آدم ديگر مردم حساب نمي شود؟ انگار پذيرفته ايم جبهه اصلا يك سياره ديگري است، سياره اي كه خوب هم نيست و اين جا مسئله جا افتاده..........من از همين غربت خوشم ميايد. شايد او سيلي هم مي خورد. شايد من از زدن آن سيلي اصلا لرزم مي گرفت .....يك جاهايي موقعيت هايي پيش ميايد كه تو نمي داني به نفع عقلت راي بدهي يا دلت.....به عنوان يك شهروند به او(حاج كاظم آژانس) سيلي مي زنم اما سيلي اش از سر غربت است.بالاخره جايگاه آرمان در جامعه ما كجاست؟...
هر وقت خارج رفته ام و ده فيلمساز بوده اند از نه تاي بقيه از فيلمشان پرسيده اند به من گفته اند چرا نظام اين طوري است....... [بعد از نمايش آژانس] گفتند يك جانباز با تو كار دارد و مرا سوق دادند به سمت او كه روي صندلي چرخدار بود. نزديكش كه شدم گردنم را گرفت، فشار داد و در گوشم گفت:سوپاپ!سوپاپ! تو سوپاپ اطمينان نظام هستي...! من حرف او را مي فهميدم. درد عظيم او را كه هزار و يك مشكل دارد حس مي كردم. اما سيلي است ديگر!.... غربت از آن واژه هايي است كه دستمالي اش كرده اند. مسخ شده است. يك وقت رنگ و بوي تازه اي داشت. من از نسل خودم حرف مي زنم. بچه هايي كه از جايي مي آمدند. حس خاصي داشت. اما....تلويزيون را باز مي كني يك مرد گنده زار زار گريه مي كند كه يعني غربت! .... بعضي نشانه ها نشانه هايي عزيزند. اما بدلشان مي كنند به دكان دو نبش. آن قدر غربت را دكان كرده اند كه خود «غربت» غريب مانده افتاده دست عده اي كه مسخش مي كنند. از درون تهي اش مي كنند بوي نوستالوژيكي نمي دهد. بوي توقف عقب ماندگي و ارتجاع مي دهد.

نكته:
درست كه چهره خيلي از «ما»!! در سينماي حاتمي كيا بي رحمانه اغراق مي شود. اما «آنها»! كه بي رحمانه تر اغراق مي شوند! مجبوريم ادا در بياوريم؟ چه كسي آنها را نظام مي داند؟!! خيلي دوستش دارم. همين!



يادآوري: محكٍ محك. چي شد پس اون همه.... 4 شنبه- 5 تا 11 شب بالا تر از پارك نياوران.
راستي ما كه هستيم؟
وضع فعلي: هزار كار دست نخورده مانده روي دستم. تنبلي هم خوب دردي است! دلم مي خواهد با يكي دعوا كنم، شده سر حاتمي كيا! مشت و لگد هم بلدم پرت كنم. يك فحش جديد هم ياد گرفته ام كه جواب ندارد.
پيشنهاد: Marc Antony – You Sang To Me


□ نوشته شده در ساعت 12:10 توسط -