با خودش فكر كرده بود كه فقط يك زلزله مي تواند زندگي اش را از اين يكنواختي نجات دهد. با خودش فكر كرده بود كه حتي يك كاپشن قرمز رنگ هم نمي توانست خوشحالش كند.

خبرش را كه در تلويزيون شنيده بود، كمي به هيجان آمده بود. مردم توي خيابانها ريخته بودند و بهت زده اين سو و آن سو مي دويدند. آب همه جا را گرفته بود؛ در ارتفاعات هم فقط تلي از خاك به جا مانده بود. جنازه همسايه كناري اش را شناخت كه همان كاپشن قرمز رنگ ديشبي را بر تن داشت.
لبخند موذيانه اي بر لبانش نشست.يادش آمد كه به او گفته بود كه اين كاپشن چندان به درد باران و سرما نمي خورد. با او سر اين موضوع بحث كرده بود كه يك كاپشن قرمز رنگ نمي تواند بهانه اي براي تغيير اوضاع باشد. ..
بلند شد و يك سطل خالي وسط اتاق گذاشت.
فقط همين را كم داشت كه در اين وضعيت بي حوصلگي سقف خانه شان چكه كند...

آخرش هم موقع سال تحويل،از يك سرما خوردگي معمولي مرد!مي دانيد، او خيلي اين چيزها را باور نداشت.ولي حالا خودش هم با مسخره گي از آن شب حرف مي زند. يادش مي آيد كه همان موقع ( يا چند ساعت قبلش‌) داشت از بي ارادگي زمان و بي معنا بودن آن مي گفت. از روشهاي درمان سرماخوردگي گفته بودند و قرار گذاشته بودند كه براي سال بعد خانه را به اندازه كافي گرم كنند...