اين روزا روزاي پيروزي انقلابه. روزايي كه آدم نمي دونه خوشحال باشه يا گريه كنه يا افسوس بخوره كه چقدر جون با ارزش پاي 23 سال در جا زدن از بين رفته تا امروز من و شما تو دنيا احساس حقارت كنيم. احساس حقارت كنيم كه ما كه هميشه چند صد سال از همه دنيا جلوبوديم حالا بايد بشينيم اون جرج بوش كه قيافه اش به يه دهاتي تازه به دوران رسيده مي مونه براي ما دلسوزي كنه(و در دلش به ما بخنده).چند وقت پيش تو تلويزيون يكي از همين چرنديات سياسي در مورد رسانه هاي خارجي نشون ميداد كه مثل هميشه پر بود از زرت و پرت ولي يه تيكه نسبتا واقعي داشت. خبرنگار شبكه discovery اومده بود كه فرهنگ و تمدن ايراني رو نشون بده. صحنه اول از پشت گوش الاغي كه گزارشگر پشتش بود شروع شد. يه پيرمرد ژنده پوش، يه بقال فوق العاده عصباني كه از يه جعبه خيلي كثيف نوشابه هاي كوكاكولا بيرون مي آورد، خونه هايي كه تو بيابونهاي مركزي تو دل صخره ها ساخته شده، جاده هايي كه پرنده توشون پر نمي زنه و .... نمايشگر فرهنگ ايران بود. آدم واقعا نگاه مي كرد و دلش مي خواست كه گريه كنه.حالا شمش مي گيد ما تحقير شده نيستيم؟ مايي كه همه مظاهر به اصطلاح تمدن آنها رو صدها سال قبل داشتيم نبايد به خاطر اين چيزها افسوس بخوريم؟
حالا من نمي خوام بگم كسي اشتباه كرده يا چي مي شد بهتر بود. من اصلا با ذات انقلاب كه همراه هميشگي آن عوام فريبي و سوار شدن بر امواج مردم زجز كشيده مخالفم. حالا هم من مي گم با همه فشارها تحمل اين حكومت از يه حكومت انقلابي صد در صد مردمي بهتره. انقلاب فقط باعث در جا زدنه فقط مايه عوام فريبيه... همين دعوا هاي سر لحاف ملاي اينا يواش يواش داره نا خواسته ما رو به اون نظام ليبرالي غرب كه فعلا بهترين نظم قابل اجراست(متاسفانه) سوق ميده كه البته خيلي با جامعه آرماني فاصله داره ولي رقابتهاي سياسي باعث مي شه كه سياستمداران مكار براي خوشايند مردم قدمي هم براي آنها بردارند.
هي آدم ميگه سياسي ننويسه نميشه!!!


□ نوشته شده در ساعت 21:35 توسط -